Wie eerlijk kijkt naar de kerkelijke gemeenten, ook in de zogenaamde Bijbelgordel van Nederland, moet erkennen dat er in de manier waarop de kerk communiceert met de omgeving nog wel wat te verbeteren is. In veel steden en dorpen weten de mensen nog net dat een kerk iets te maken heeft met het christendom, maar verder hebben ze geen idee wat er doordeweeks en op de zondagen in die kerk gebeurt.

Nou ja, er is soms geluidsoverlast van de klokken of van het zingen en irritatie over het slordige parkeergedrag van de kerkgangers. Maar daar stopt het niet zelden.

Door niet goed te communiceren met buitenstaanders, doet de kerkelijke gemeente zichzelf tekort. Want juist in de kerk gaat het om communicatie. Communicatie met een hoofdletter, omdat God ervoor gekozen heeft met deze zondige wereld te communiceren in de menswording van Jezus Christus. En daarom is ook de manier waaróp kerken communiceren geen zaak van ondergeschikt belang.

Er zijn nogal wat gemeenten die vinden dat ze al behoorlijk aan de weg timmeren doordat de kerkdeuren op de zondagen openstaan voor de erediensten. Maar buiten dat, gebeurt er weinig. Waarom ook doordeweeks de deuren niet vaker opengezet, zodat buren even naar binnen kunnen zonder dat er de drempel van de eredienst is? Wat is er mis mee om het kerkgebouw op gezette tijden letterlijk een eiland van rust, stilte en bezinning te laten zijn in de hectische maatschappij? Waarom niet voor bepaalde diensten een deel van de buurtbewoners persoonlijk uitnodigen? En die buren vragen om een voor- en een nagesprek? Want weten ze eigenlijk wel wat er in de kerkdiensten gebeurt? En wat de kerkleden doordeweeks doen? Weten ze van de maatschappelijke functie van de kerkelijke gemeente? En wat er in de prediking centraal staat?

Op een goede manier communiceren met de omwonenden is iets anders dan de inhoud van de prediking aanpassen. Het is veel te gemakkelijk om net te doen alsof de boodschap van het Evangelie zich niet verdraagt met een eigentijdse communicatie. Kerkgebouw en kerkmensen zijn voor de meerderheid van de bevolking echter nog de enige wegwijzers die ze zien naar die boodschap van het Evangelie.

Een goed gereformeerd traktaatje verspreiden, gaat nog wel. Maar als christen léven en in het leven van alledag een leesbare brief van Christus zijn, is heel wat anders. En toch blijft dat een van de belangrijkste communicatiemiddelen die de christelijke gemeente heeft.

Of, zoals Franciscus van Assisi het ooit zei: „Verkondig het Evangelie, desnoods met woorden.”