Wit is de uitgelezen kleur om bij een vredesceremonie te dragen. Het heeft de suggestie van onschuld en vlekkeloosheid. Maar die reinheid verbloemt wel dat vele handen die uit de witte mouwen steken, druipen van het bloed.

In Colombia zijn vanaf 1964 naar schatting 220.000 doden gevallen door het revolutionaire geweld van de FARC. Daarnaast zijn er 8 miljoen mensen ontheemd geraakt. De schade die is ontstaan door de drugs waarmee de FARC sinds de jaren tachtig zijn geld verdiende, valt natuurlijk moeilijk in kaart te brengen, maar ook die kan gerust op enkele duizenden levens worden gesteld.

De lei is dus bepaald niet schoon. Maar die witte kleren zeggen ook dat men een nieuw begin wil maken. En daarvoor geldt: beter laat dan nooit.

Er zijn in Colombia nauwelijks families die niet getroffen zijn door het geweld. En vrijwel iedereen is geïntimideerd geweest door de terreur. ’s Avonds naar buiten gaan was er in veel steden niet bij. Moet je nagaan wat dat betekent voor een land waar het leven zich grotendeels op straat afspeelt.

Een vredesakkoord is daarom voor iedereen goed. In de afgelopen 52 jaar vielen er gemiddeld 11 doden per dag. Deze vrede spaart daarom dagelijks 11 levens. Dat is een grote stap vooruit.

Komende zondag mag de Colombiaanse kiezer zich in een referendum uitspreken over het verdrag. Volgens de media zijn de peilingen gunstig. Het is te hopen dat de kiezer het akkoord steunt.

Dat betekent niet dat we de tegenstemmers niet kunnen begrijpen. Voor alle fatsoenlijke Colombianen zitten er pijnlijke elementen in. De revolutionairen die zich tientallen jaren hebben uitgeleefd in geweld, worden nu als staatsmannen bediend. Vanaf grote afstand kunnen we makkelijk zeggen dat dit „nu eenmaal” zo werkt. Vrede sluiten doe je immers met je vijanden. En toch, voor mensen die familieleden zijn kwijtgeraakt en zelf in een kamp voor ontheemden zitten, voelt dat als onrechtvaardig.

Vooral de amnestieregeling zal gevoelig liggen. Die komt erop neer dat strijders van de FARC (en andere revolutionaire bendes) niet worden vervolgd voor hun misdrijven. President Santos van Colombia zal heel goed moeten uitleggen dat dit de enige manier is om iets tot stand te brengen wat op vrede lijkt.

De andere toezeggingen zijn minder vergaand. Er komt een herverdeling van grond. Daarnaast krijgt de FARC voor de rest van deze termijn enkele zetels in het parlement. Ten slotte verdwijnt FARC van de internationale lijsten van terreurorganisaties. Dat is reëel, want ook terroristen moeten een kans hebben hun leven te beteren.

Vrede in Colombia geeft ook hoop voor andere conflicten. Hoe erg een burgeroorlog ook is, blijkbaar is die nooit helemaal uitzichtloos.

In Noord-Ierland werd de strijdbijl al eerder begraven, eveneens na een pijnlijk en hobbelig proces. Misschien moeten we daarom ook voor Syrië en Israël de moed dus maar niet opgeven.