„Mijn ouders hadden zoiets: je haalt goede punten, het gaat goed met je daar. Dat gebeurt niet. Dus nonnen deden dat niet. Nonnen waren lieve vrouwen die uit barmhartigheid het over hadden om voor die kinderen te zorgen. Dus ik moest maar met die rare praatjes stoppen. Dus ik ben ermee gestopt. Ik heb er niet meer over gepraat. Tot 2012. Dertig jaar.

Ze kwam, zoals mijn grootmoeder dat deed, bij me op mijn bed zitten en een beetje praten. Ze kwam aan me, maar dat deed mijn oma ook wel. Het voelde wel een beetje vervelend en later denk je: het hoort niet, maar het is ook wel fijn dat ze bij me zit.”

Tussen 2007 en 2014 werd Anneke 113 keer opgenomen in een gesloten instelling. „Vanuit mijn perspectief lijd ik. Uitzichtloos lijden, ondraaglijk lijden. Ik mag euthanasie plegen met hulp van de Levenseindekliniek. Ik moet daarvoor een datum geven. Dat heb ik nog niet gedaan. Wat mij tegenhoudt is mijn minderjarige dochter.”