Lang heb ik me verzet tegen de veronderstelling dat veel islamkritiek voortkomt uit islamofobie. Maar hoe luider de roep om een boerkiniverbod, hoe harder de intolerantie richting moslims lijkt te groeien. Dat kan desastreuze gevolgen hebben voor het echte islamdebat, een debat dat hard nodig is.

Al jarenlang proberen belezen islamcritici het grote publiek te laten zien dat de jihad van IS de klassieke islam dichter nadert dan menigeen durft te denken. Het theologische debat vinden de meeste media echter te ingewikkeld. Terwijl dát het punt is waarover de discussie moet gaan.

Waar dezelfde media nu wél op duiken, is het boerkiniverbod. De meeste mensen wisten mogelijk niet eens dat het kledingsstuk bestond, maar direct regende het steunbetuigingen. Dat er in dit geval met twee maten wordt gemeten, werd treffend blootgelegd met een foto van nonnen aan de kustlijn.

Laat duidelijk zijn: de boerkini, die ook wordt gedragen door gematigde moslima’s, is geen symbool voor de radicale islam. Het kledingstuk bedekt immers niet meer huid dan de gewone hoofddoek. Zou je dan als moslima er ook niet meer voor mogen kiezen om met je gewone jeans en hoofddoek op het strand te zitten?

Een boerka is wel een symbool van de radicale islam, evenals als het openlijk steunen van jihad en de bereidheid om kleine meisjes te besnijden en uit te huwelijken. Laten we die zaken daadkrachtiger aanpakken dan nu het geval is. De strijd aangaan met een kledingstuk waarvan men niet kan vaststellen dat er onwenselijk gedachtegoed mee uitgedragen wordt, is echter onverenigbaar met westerse waarden. Het kan nooit de bedoeling zijn gematigde moslima’s te beperken in de belijdenis van hun versie van de islam.

De oprechte islamcriticus kan daarom niet anders dan treuren over de ophef over de boerkini. Hij of zij buigt zich soms al jaren over boeken over islamitische fiqh, vertalingen van alle grote Hadithcollecties en de meest beroemde tafsirlectuur. Bronnen die veel mensen niets zeggen, maar die nodig zijn om te komen tot een afgewogen oordeel over de islam. Het zou zo fijn zijn als die mensen het woord mogen voeren, zodat de maatschappij vandaag haar gram niet hoeft te halen door de moslimvrouw een trap na te geven.

Velen zijn het met me eens dat de theoretische islam in wezen radicaal is. Maar onze paden scheiden zich als men stelt dat een boerkiniverbod juist daarom voor de hand ligt. Ze zouden gelijk hebben als de motivering voor het dragen van een boerkini verdergaat dan overdreven kuisheid. Maar dat is nu juist het probleem: in tegenstelling tot echte radicale uitingen, kun je in deze gevallen niet in het hoofd kijken.

Als het echt gaat om associatie met de islam en verder niets, wat voor bezwaren zouden er dan nog zijn tegen het verbieden van moskeebezoek of het bezit van een Koran? Laten we ons realiseren dat de meeste moslims in wezen de islam niet volgen. Zij doen zich wel voor als moslim, maar gedragen zich niet in lijn met de intrinsieke islam.

Omdat critici wel aanvoelen dat er meer nodig is voor een verbod, stelt men ondertussen nogal eens dat de boerkini onder dwang wordt gedragen. Ik betwijfel dat. Bovendien, denkt men werkelijk dat een dwingende echtgenoot in zo’n geval zal redeneren: „Och schat, als de boerkini verboden wordt, dan ga je toch gewoon in je bikini naar het strand?”

Ons land staat bekend om de praktijk van het gedogen. We legaliseerden bijvoorbeeld softdrugs en prostitutie. Het bracht ons de titel ”gidsland”. Laten we diezelfde redenering doortrekken naar de nieuwe uitdaging van de boerkini.

Dat de Fransen de islam zat zijn, valt te begrijpen. De aanslagen die zij krijgen te verwerken, zetten de verhouding in de samenleving op scherp. Maar dit mag niet leiden tot het zat zijn van moslims. Men moet de religie van de mens blijven scheiden, zeker in het Westen, waar men claimt rechtvaardiger te zijn dan elders in de wereld.

Dat we ondertussen de islam niet de vrije loop moeten laten, is verstandig. Maar het lijkt er nu op dat de frustratie uitmondt in onredelijke en vergezochte eisen die de alledaagse moslima beperken in haar vrijheid. Het lijkt op moslimpesten bij gebrek aan een betere verdediging tegen de islam als geheel.

De klassieke islam verbiedt christenen, conform het Convenant van Umar, om openlijk een kruis te dragen. Het is wrang om te constateren dat het in onze cultuur dezelfde kant op gaat.

De auteur is betrokken bij de christelijke apologetische website deovolentenl.nl.