Polaroid vroeg in 2001 uitstel van betaling aan om zich de schuldeisers van het lijf te kunnen houden. Onder Boyntons bewind werden twijfelachtige boekhoudmethoden gebruikt om slecht nieuws achter te houden. Het opschuiven van kosten voorkwam dat het concern in gebreke werd gesteld bij het terugbetalen van obligatieleningen van 500 miljoen dollar.

Verder werden 500 miljoen dollar aan kortlopende schulden ten onrechte afgespiegeld als langlopende verplichtingen. Door het lage peil van de kortlopende schulden kon Polaroid in de cijfers over 2000 nog worden afgeschilderd als een normaal draaiende onderneming.

Boynton kwam bij Polaroid toen dat concern al een tiental jaren in de problemen zat. Nieuwe markten, kostenverlagingen en herfinancieringen konden het uitstel van betaling niet tegenhouden. Tegen Boynton loopt in de Verenigde Staten een aantal rechtszaken. Boze aandeelhouders van Polaroid hebben die aangespannen. Ze verwijten Boynton de financiële resultaten van het fotografieconcern te hebben gemanipuleerd.

De nu 49–jarige Boynton begon haar carrière in de financiële wereld bij het Amerikaanse olieconcern Amoco. Toen ze na Polaroid naar Shell ging, verklaarde ze graag terug te willen naar de energiebranche. Ze is een van de weinige vrouwen in een mannenbolwerk. Op de lijst van vijftig meest invloedrijke vrouwen van het Amerikaanse blad Forbes stond ze elfde.

Volgens Amerikaanse media moet ze op de hoogte zijn geweest van de verkeerd ingeschatte oliereserves van Shell. Analisten zeggen dat ze haar werk bij het olieconcern begon nadat de reserves foutief in de boeken waren verschenen en moest ze de kwestie minimaliseren en de aandacht ervan afleiden.

Haar kan worden verweten dat het probleem van de oliereserves aanvankelijk niet juist naar buiten is gebracht. Dat ze niet gelijk met Philip Watts en Walter van de Vijver is opgestapt, zou ermee te maken hebben dat Shell in zijn bedrijfstop enige continuïteit wilde houden, aldus analisten.