Column: Homosail 2016
Met honderdduizenden waren ze naar Amsterdam gekomen. Feestgangers voor de Canal Parade, hoogtepunt van twee weken roze vreugde. Samen met de lhbt-gemeenschap (lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders) vierden ze de seksuele revolutie. Bevrijding en emancipatie. Komt men eigenlijk ooit nog uitgeëmancipeerd?
Kers op de roze taart was vijftien jaar homohuwelijk. De media-aandacht was buitenproportioneel. Was er weinig ander nieuws? Vertegenwoordigers van seksuele minderheden kregen uitvoerig het woord. Het Parool sleepte zijn lezers zelfs de bosjes van een homo-ontmoetingsplaats in. Details ontbraken niet.
In Trouw voerde ds. Wielie Elhorst het woord, „noem me maar lhbt-dominee.” „Het geïnstitutioneerde romantische huwelijk is in mijn ogen niets meer dan de erfenis uit de burgerlijke cultuur van de negentiende eeuw”, aldus de ‘roze predikant’. Er zouden „veel meer samenlevingsvormen –bijvoorbeeld relaties met drie personen– aanspraak kunnen maken op kerkelijke zegening. (…) Ik zou willen dat de kerk vooroploopt met de opvatting dat liefde breder is dan de liefde tussen twee mensen.”
Als het huwelijk inderdaad zo weinig voorstelt, waarom dan het homohuwelijk zo doorgedramd en gewetensbezwaarde trouwambtenaren weggejaagd?
Mijn Bijbelse visie op seksualiteit en relaties leverde me al eens onverwacht bezoek op van PowNews, onderdeel van GeenStijl. Enkele jaren eerder dreigde een lokale COC-afdeling de avondmaalsviering in onze gemeente te komen verstoren. Enkele roze PKN’ers vroegen de kerk nog niet zo lang geleden om disciplinaire maatregelen tegen deze dominee, die heel zijdelings negatief over homo-erotiek had geschreven.
Al met al kan ik me levendig voorstellen dat mannen en vrouwen die in de clinch liggen met hun seksuele gevoelens niet graag geïdentificeerd worden met de optochtelijke wijze waarop de georganiseerde lhbt-gemeenschap het leven viert. Met enig gevoel voor humor kan men nog wel lachen om al die hotemetoten die zich zaterdag in de boot lieten nemen om vooral hun ruimdenkendheid te tonen. Blanke heteroseksuele weldoeners, de beschermelite van al die sneue lhbt’ers.
Wie niet het eigen gevoel, maar de normatieve ethiek van Gods Woord volgt, botst met de huidige cultuur. Maar ook met zichzelf. Dat zal ons juist met veel compassie plaatsen naast hen die worstelen met hun seksuele gevoelens. „Het is geen keuze”, hoorde ik meer dan eens zeggen.
Wie heeft eigenlijk echt hart voor lhbt’ers? Onze ruimdenkende overheid, die subsidie weigert aan christelijke organisaties die zaterdag afwezig waren bij homosail 2016?
