Mijn ervaringen zijn steeds dezelfde, het meest intens bij de persoonlijke gesprekken.(Ik werd en word er stil van. Ik wil luisteren(naar wat zij te zeggen hebben, ik lees wat ze willen schrijven.(Geen vragen naar details. Niet kijken, maar luisteren. Ook niet naar littekens.(Geen close-ups, geen slow-motion.

Wat mij betreft, gaat het ook zo met het lijdensverhaal. Lezen wat er geschreven staat, trachten te luisteren, respectvol, behoedzaam.( Ik kom uit een (rooms-katholieke) traditie die nogal beeldrijk is, bijvoorbeeld met de kruisweg in vele kerken. Toch werden en worden in mijn beleving die beelden benaderd met(schroom en eerbied,(en tenslotte met(stilte en gebed.(

Ik sluit niet uit dat de film bij sommigen schroom en eerbied oproept. Maar(close-ups willen maken( - van echte en vermeende details van verwondingen (- zou bij een persoonlijk gesprek van een ontoelaatbare grofheid zijn. (((

Voorgangers (in alle kerken)(zouden(beter niet(oproepen naar(deze niet-pastorale, want ontoelaatbaar grove,(film te gaan. Ook, of juist, als men(Christus(belijdt(als Degene die door zijn lijden ons vrijkoopt van onze zonden.

Christus loopt niet te koop met zijn verwondingen, evenmin als mensen die(verschrikkelijke mishandelingen hebben ondergaan.(((

Wim van Goch