Het is ook maar de vraag of de waarschuwing van Paulus aan Timotheüs dat de lichamelijke oefening tot weinig nut is (1 Tim. 4 : 8), ook echt slaat op sportbeoefening zoals die vandaag de dag wordt bepleit. De kanttekeningen op de Statenvertaling sluiten dat niet helemaal uit, maar hun uitleg gaat toch vooral in de richting lichamelijke oefeningen zoals vasten of waken, die waren bedoeld om een hogere staat van godzaligheid te bereiken. Dat helpt niet veel, zo schrijft Paulus aan zijn leerling Timotheus.

Sportactiviteiten met het doel het lichaam voldoende beweging te geven moeten met een positieve grondhouding beoordeeld worden. Zeker in onze tijd, waar in het dagelijks werk veel minder lichamelijke inspanning wordt verricht dan vroeger, kan het nuttig zijn met een zekere regelmaat sportoefeningen te doen. De explosieve toename van een ziekte als obesitas laat zien wat het gevolg is als men te weinig beweegt.

Maar dat alles rechtvaardigt nog niet de enorme gekte die deze week min of meer van start is gegaan. Voetbalkampioenschappen, wielertours en Olympische Spelen zorgen voor een sfeer waarin wekenlang de sport domineert. Agenda’s en werkprogramma’s worden aangepast aan wedstrijdtijden. De media staan dag in dag uit vol met uitgebreide sportverslagen. Radio- en televisiestations hebben een aangepast programma, waarbij serieus nieuws moet wijken voor krijsende sportverslaggevers.

Sport is alles. Een zomer lang. Het lukt je bijna niet om je aan deze rage te onttrekken. Dat allesbeheersende karakter van de sport en de verafgoding van sporthelden staat haaks op hetgeen de Bijbel leert, op een leven beheerst door de dienst aan God.

Daar komt nog iets bij. Is het niet ontzettend wrang dat in de media het nieuws over serieuze of soms zelfs dramatische gebeurtenissen in het gedrang komen omdat een sportwedstrijd van alle kanten en tot vervelens toe wordt belicht?

Zomaar een greep uit het nieuws van de laatste dagen: een treinongeluk in België, een vluchtelingenboot die bij Kreta zinkt, een aanslag in Tel Aviv, een pasgeboren jongetje dat in de hoofdstad levenloos wordt aangetroffen, enzovoort.

Is er nu werkelijk niemand onder de beleidsmakers die zich afvraagt of de juiste verhouding niet zoek is? Waarschijnlijk niet. En als de gedachte zich al opdringt, dan wordt die snel van tafel geveegd. Want de show moet doorgaan.

Nog een punt. De omroepen die komende zomer met een zekere graagte hun programma’s op deze manier vullen, worden gesubsidieerd met overheidsgeld. Geen bewindsman die het lef of de begeerte heeft om de vraag op te werpen of deze overaccentuering van het sportnieuws wel terecht is.

Kennelijk vindt de regering van ons land het wel best als ons volk rustig wordt gehouden met brood en spelen. Ze heeft zelf blijkbaar niets inhoudelijkers te bieden. Dat op zich is misschien nog wel de meest onthutsende constatering.