Het gerechtshof is met de komst naar Den Haag van met name het inderhaast in het leven geroepen Joegoslavië-Tribunaal (1994) en het inmiddels omstreden Internationaal Strafhof (2003) enigszins op de achtergrond geraakt. De politieke lading en gruwelijkheid van de misdaden in de zaken die dat tribunaal en het strafhof behandelen, hebben grote belangstelling gewekt. Deze hoven berechten over strijdgewoel dat het ICJ als hoogste rechter in de internationale gemeenschap, kan helpen voorkomen.

Het Internationaal Gerechtshof berecht geen strafzaken, maar werpt zich met behulp van het bestaande internationale recht op geschillen tussen staten. Het ICJ geeft ook juridische adviezen en doet indien nodig voorlopige uitspraken in afwachting van een definitieve oplossing van een geschil.

Sinds 1946 heeft het ICJ circa tweehonderd uitspraken gedaan. Dat zijn 121 vonnissen, circa vijftig voorlopige uitspraken en 27 adviezen aan VN-instellingen. Bij de zaken waren 91 landen betrokken. België en Nederland klopten eind jaren vijftig bij het ICJ aan over grondgebied in Baarle-Nassau. Het hof bepaalde in 1959 dat de omstreden stukken land Belgisch waren.

De woordvoerders van het hof bestrijden het imago dat het traag is. Ze beklemtonen dat in 85 procent van de rechtszaken tussen staten een vonnis is geveld binnen vijf jaar tijd. Gemiddeld overwegen de vijftien magistraten van het hof vier tot zes maanden over een zaak voor ze uitspraak doen.

Het verbaast sommige waarnemers dat staten niet vaker een beroep doen op het ICJ. Mogelijk gebeurt dat in de toekomst meer, bijvoorbeeld in dreigende geschillen die een gevolg zijn van de opwarming van de aarde.