Het onderwerp homoseksualiteit vraagt om nadere doordenking binnen de gereformeerde gezindte. Laten we er daarom voor waken om snel weer over te gaan tot de orde van de dag na het artikel van Harm-Jan Verhaar en de reactie van ds. Vreugdenhil.

Harm-Jan Verhaar schiet door met zijn voorstel om een discussie te voeren over de vraag of een relatie op basis van liefde en trouw Bijbels verantwoord is. Ds. Vreugdenhil gaat er iets te gemakkelijk van uit dat reformatorische gemeenten om gemeenteleden die anders geaard zijn heen staan.

Het laatste vereist nadere doordenking. Behalve voor de kerkelijke gemeente en kerkenraden ligt daar ook een taak voor reformatorische onderwijsinstellingen en jeugdbonden. Weet men eigenlijk wel wat homoseksualiteit precies is? Beseft men wat iemand die homoseksueel is, beleeft en doormaakt? Er is veel, heel veel eenzaamheid op dit gebied. Een heteroseksueel zal namelijk nooit exact kunnen ervaren wat een homoseksueel doormaakt. Door een open houding kan er echter een sfeer worden gecreëerd waarin een homoseksueel eerlijk zijn gevoelens en de beleving ervan durft te delen.

De laatste decennia is er op het gebied van seksuele voorlichting op scholen veel in positieve zin veranderd. Het is echter de vraag of er bij de voorlichting in gezinnen en op school steeds weer op wordt gewezen dat als iemand open en eerlijk is over zijn geaardheid dit niet automatisch betekent dat hij openstaat voor een relatie.

Er is in de gereformeerde gezindte een aanzienlijke groep homoseksuelen die op grond van de Bijbel celibatair leeft. Er wordt echter vaak onderschat welke opoffering en strijd dat voor die groep meebrengt. Wordt daar aandacht aan besteed als het scheldwoord ”homo” klinkt over het schoolplein? Of wordt alleen gezegd dat je dat woord niet als scheldwoord mag gebruiken?

Weten mentoren op middelbare scholen wat ze moeten doen als een (mentor)leerling eerlijk voor zijn of haar geaardheid uitkomt? De Vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs (VGS) heeft een aantal jaren geleden een visiedocument uitgebracht voor reformatorische scholen. Is daar daadwerkelijk iets mee gedaan?

En hoe is het in kerkelijke gemeenten? Worden homoseksuelen naast alleenstaanden genoemd in het gebed? Is er de mogelijkheid dat een gemeentelid liefdevol wordt opgevangen als hij of zij eerlijk voor zijn of haar geaardheid uitkomt? Weet een kerkenraad wie er een andere geaardheid heeft en geeft hij deze gemeenteleden de aandacht die ze nodig hebben? Vooral dit laatste is echt een punt van zorg. Het spreekwoord ”onbekend maakt onbemind” is helaas vaak van toepassing.

En hoe staat het met de familie en de vrienden rond de persoon die er eerlijk voor uitkomt? Is men er voor die persoon? Of wordt er met schaamte of zelfs minachting gesproken over de betrokkene? Zeker de tijd dat iemand open gaat spreken over zijn geaardheid (het moment van ”uit de kast komen”) is een intensieve en moeilijke periode. Iets wat tot dan toe een geheim was, wordt openbaar. Juist op die momenten is het van belang dat er betrokkenheid en steun van familie en vrienden wordt ervaren.

Aan de andere kant ook een oproep aan homoseksuelen in de gereformeerde gezindte die celibatair leven én een vervuld leven leiden. Laat je gezicht zien, wees eerlijk over je andere geaardheid. Dan wordt het iets herkenbaars. Dan zijn er identificatiefiguren en wordt de drempel voor anderen lager om voor hun geaardheid uit te komen. Bovendien bied je je omgeving dan de gelegenheid om hun betrokkenheid te uiten.

Overigens, de reden dat ik dit artikel toch onder een schuilnaam schrijf, is niet omdat ik mijn identiteit niet zou durven prijs te geven, maar omdat het voor mensen die dicht bij me staan confronterend kan zijn als ik mijn werkelijke naam bij dit artikel vermeld.

Als er open over homoseksualiteit kan worden gesproken, is het van groot belang ook de Bijbelse noties over dit onderwerp bij de discussie te betrekken. Homoseksualiteit is een gevolg van de zondeval; het is door onze zonden in de wereld gekomen. Laten we echter, ondanks alle gebrokenheid, niet uit het oog verliezen dat een homoseksueel als mens ook kwaliteiten heeft! Doorgaans zijn homoseksuelen in sociaal opzicht aangename persoonlijkheden. Daardoor kunnen zij veel voor anderen betekenen.

Zelf ben ik open uitgekomen voor mijn homoseksuele geaardheid. Ik leid een vervuld celibatair leven, ben actief in mijn kerkelijke gemeente en heb een mooie baan. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, heb een grote vriendengroep en er staan veel betrokken mensen om me heen. Ik hoef me nooit alleen te voelen. Mede dankzij hun gebed, liefde en geborgenheid is het kruis dat de Heere mij heeft opgelegd niet te zwaar. Bovenal echter omdat de Heere kracht geeft naar kruis!

Ik zou anderen die er achter zijn gekomen dat ze anders geaard zijn, of daaraan twijfelen, willen oproepen om in gebed de Heere om kracht en wijsheid te vragen. Neem verder iemand in vertrouwen. En besef, meestal is het ook voor de omgeving een opluchting als iemand voor zijn of haar andere geaardheid uitkomt, omdat er vaak al vermoedens zijn. En als je toch niet uit de kast durft te komen, zoek dan professionele hulp!

De auteur is homo en lid van de Gereformeerde Gemeenten. Zijn naam is om persoonlijke redenen gefingeerd.