Kamperen in Zwitserland, een huisje in Oostenrijk, een weekje aan de Moezel in Duitsland. Dat gaat allemaal nog wel. Hoewel, in Brussel en Parijs kan je uitje ook zomaar worden vergald door een schietende terrorist of een geradicaliseerde bommenlegger.

Nog gekker wordt het echter als je je buiten de ‘veilige’ randen van Europa begeeft. Neem Israël. Zeker onder christenen een geliefde bestemming. Maar wie waagt zich nog in de straten van Jeruzalem, waar elk moment een Palestijnse messentrekker kan toeslaan? Of een gefrustreerde Arabier met zijn auto op een wachtende menigte bij een bushalte inrijdt?

Dit is geen negatief reisadvies. Want Israël valt uiteindelijk best mee. De kans dat je als toerist iets in het land overkomt is immers statistisch gezien bijzonder klein.

Anders wordt het als je de buurlanden van Israël bezoekt. In Syrië woedt al vijf jaar een bloedige oorlog. Met het tellen van het aantal doden is allang gestopt. Zeker is in elk geval dat er minstens een kwart miljoen slachtoffers zijn te betreuren. Westerlingen lopen een gerede kans ontvoerd te worden en in een gruwelijke videoboodschap te eindigen.

Hetzelfde geldt voor Egypte. De resorts aan de Rode Zee hebben hun prijzen tot bodemniveau verlaagd. Want niemand heeft nog zin om naar de Sinaï te komen. Dat is inmiddels een vrijplaats geworden voor terroristen van al-Qaida en Islamitische Staat. Het Egyptische leger heeft de grootste moeite om de orde in het gebied nog enigszins te bewaren.

Om nog maar niet te spreken van staten zoals Libië, Jemen en Somalië. Of Irak, Congo, Afghanistan en Oost-Oekraïne. Toegegeven, dat zijn zeker geen standaardvakantiebestemmingen. Maar wel landen waar je in het nabije of verdere verleden zonder al te veel gevaar voor eigen leven een kijkje kon nemen. En dit lijstje kan met het grootste gemak worden uitgebreid.

De wereld is een puinhoop geworden. Dat is natuurlijk een cliché van de bovenste plank. En tegelijkertijd een ontnuchterende realiteit. Een werkelijkheid die ook niet bepaald positieve vooruitzichten biedt.

Wellicht een klein lichtpuntje in Syrië. Rusland heeft deze week een begin gemaakt met het terugtrekken van zijn troepen en materieel uit het Arabische land en er zijn voorzichtige vredesbesprekingen gaande. Dat zou een eerste aanzet tot een einde aan het geweld in het geteisterde land kunnen betekenen.

Maar elders in de wereld lijkt de chaos alleen maar toe te nemen. Over de oorzaken zijn genoeg ingewikkelde analyses te maken. Oprukkend moslimextremisme, falende staten, wereldmachten die hun invloedssferen willen vergroten. Noem maar op.

Maar de eenvoudigste gevolgtrekking ligt waarschijnlijk in de woorden van de bekende dichter Jacobus Revius: „Want dit is al geschiet, eylaes! om mijne sonden.”