De gemeente heeft echter steeds gezegd dat er voor die zorgen geen enkele reden is. Vluchtelingen ‘doen’ niets, is de boodschap. Nu er echter tóch begeleiders worden meegestuurd met de schoolkinderen, heeft de gemeente een probleem in de communicatie. Want hoe leg je aan mensen uit dat er geen gevaar is terwijl je toch begeleiding meestuurt?

Enkel en alleen om de ouders van de schoolgaande kinderen zover als mogelijk is tegemoet te komen in hun gevoelens, zegt de gemeente. Er is geen gevaar, maar om het draagvlak voor een azc in de gemeente te behouden of te vergroten, komen die begeleiders er toch. Daarbij gaat het om leerlingen die het speciaal onderwijs bezoeken, en die kunnen van slag raken als er op weg naar school ineens veel meer mensen lopen dan anders.

Zoals zo veel politieke besluiten is ook dit besluit lastig te verkopen. Aan de ene kant is er namelijk zeker wat te zeggen voor het besluit van Loon op Zand. Goede bestuurders praten gevoelens niet alleen met woorden weg, maar hebben soms ook actie te ondernemen. Tegelijk is het niet ondenkbaar dat deze maatregel het gevoel van onveiligheid juist vergroot. Want: waar rook is, is vuur, zeggen de mensen dan.

Daarbij stellen hulporganisaties voor vluchtelingen dat de gemeente met dit besluit meewerkt aan de stigmatisering van vluchte­lingen. Dat zijn grote woorden. Te snel wordt in ons land naar woorden als ”demonisering” en ”stigmatisering” gegrepen als er besluiten worden genomen die niet in de smaak vallen. Bestuurders hebben in dit opzicht andere verantwoordelijk­heden dan gewone burgers. Een gemeentebestuur is niet alleen verantwoordelijk voor de asielzoekers die binnen zijn grenzen wonen, maar niet minder voor de inwoners. Dat er dan gezocht wordt naar een middenweg is niet verkeerd. En dat er dan linksom of rechtsom toch publicitaire schade wordt aangericht, is niet altijd te voorkomen.

Op Twitter stelde gisteren iemand die het bericht uit Loon op Zand gelezen had dat het nu wachten is op de aanvraag om begeleidende beveiliging voor mensen die tijdens een inspraakavond over vluchtelingen langs een gemeentehuis willen fietsen.

Een bericht met een knipoog. Maar tegelijk een ernstig bericht. Ook hier moet niet gegeneraliseerd worden, maar feit is dat er in nogal wat gemeenten meer onbetamelijkheid was rond de inspraakavonden voor de eigen bewoners, dan rond de vluchtelingencentra. Daarmee mag de bezorgdheid van ouders om hun kinderen zeker niet weggewuifd worden. Maar het is wel een opmerking die Nederlanders op de valreep van 2015 aan het denken moet zetten.