Religie en spiritualiteit zijn zo wijd en grenzeloos als men kan denken. Dat bewijst de uitgave ”Geloven. Het relaas van 45 spirituele denkers uit alle religies”. Een brede stoet trekt voorbij: de metropoliet van de Russisch-Orthodoxe Kerk, een Iraakse bisschop, een zenmeester uit Japan, een hindoe uit India, een rooms-katholieke theologe uit Chili, een Finse lutheraanse hoogleraar. Sjeik Pirzada, moslim in Pakistan, stelt dat de islam hem nooit heeft teleurgesteld: hij is een allesomvattende code die een volledig richtsnoer biedt voor elk aspect van het leven. De rooms-katholieke hoogleraar Gavin D’Costa uit Bristol noemt het leergezag volstrekt overtuigend, maar benijdt soms zijn vrouw omdat het lijkt alsof de quakertraditie veel minder bagage aan mondelinge overleveringen en complexe rituelen met zich mee hoeft te torsen. De Duitse progressieve rabbijn Walter Rothschild meent dat God het geen probleem vindt als iemand als christen, hindoe of moslim door het leven gaat. De Nederlandse predikant Nico ter Linden noemt zich een volgeling, een christen, „maar dat zeg ik niet graag hardop; voor je het weet kraait er een haan.” Het is ondoenlijk om een samenvatting van het rijkgeïllustreerde boek te geven. Het is meer een boek om al mediterend door te bladeren, om te beseffen hoe ondoorgrondelijk religie en spiritualiteit zijn. De scribenten mochten geen vaktaal gebruiken en moesten hun geloof in maximaal 3000 woorden vatten. Een vraag voor ons: kunnen wij dat ook, of weten we nauwelijks iets op papier te zetten?