Commentaar: CU’er Segers past bij uitstek in tijdperk authenticiteit
Twee weken geleden presenteerde de doorgewinterde ANP-journalist Fons Kockelmans zijn nieuwste boek: ”Van verzuiling tot versplintering. De Nederlandse politiek sinds de Nacht van Schmelzer”. De rode lijn: er is in vijftig jaar aan het Binnenhof veel veranderd én veel hetzelfde gebleven. Daarom zouden „Schmelzer, Biesheuvel of Den Uyl, als ze nog geleefd hadden, na een korte bijscholing zó weer aan kunnen schuiven aan de Haagse speeltafel.”
Die laatste conclusie van Kockelmans is natuurlijk speels en prikkelend bedoeld. Maar om er dan toch serieus op in te gaan: nee, dat zouden Schmelzer, Biesheuvel en Den Uyl nu juist níét hebben gekund. Elke tijd heeft zijn eigen politiek leiders die vanwege hun bijzondere eigenschappen met name in díé tijd tot hun recht komen. Anders gezegd: dat Balkenende, Van der Vlies of Slob het in de Haagse arena zo lang volhielden, kan achteraf verklaard worden doordat zij met hun karakters toen blijkbaar de juiste mannen op de juiste plaats waren. In een andere tijd, die andere eisen stelde, zouden zij mogelijk niet zijn komen bovendrijven.
De geschiedenis van de ChristenUnie laat dit op diverse momenten zien. Hoe kundig opereerde in zijn tijd GPV-voorman Schutte. Als leider van een minipartijtje dat altijd in de oppositie zat, dwong dit „staatsrechtelijk geweten van de Kamer” door zijn gedegen inbreng allerwegen respect af. Maar met het ontstaan van de ChristenUnie leek Schuttes tijd voorbij. Hij was te overtuigd gereformeerd en te juridisch-belijnd om de kar van een bredere, meer evangelisch getinte partij te kunnen trekken.
Rouvoet was daar veel geschikter voor. Zoals de welsprekende en wendbare oud-RPF’er er tevens geknipt voor was om de ChristenUnie de omslag te laten maken van een meer getuigende partij aan de zijlijn naar een meer pragmatische partij die kon meeregeren.
Op die laatste lijn sloot ook het karakter van Slob aan. De nuchtere, zakelijke, soms zelfs wat harde Zwollenaar was als geen ander in staat om in de periode waarin de ChristenUnie meeregeerde dan wel meegedoogde, het hoofd koel te houden en er in onderhandelingen voor zijn kiezers het maximale uit te slepen.
En dan nu de nieuwste loot aan de stam: Segers. Heeft ook hij iets wat hem juist anno 2015 tot een voor de hand liggende leider maakt? Zeker. In het tijdperk van de authenticiteit, zoals Charles Taylor dat noemt, is Segers bij uitstek een authentiek, dat wil zeggen oorspronkelijk en betrouwbaar overkomende politicus. Met name jonge kiezers willen zich tegenwoordig nauwelijks nog blijvend binden aan het complete programma van een partij. Zij geloven niet meer in totaalconcepten die hét antwoord zouden moeten vormen op alle maatschappelijke problemen.
Waar zij nog wel voor in de benen komen, is voor politici die een persoonlijk gekleurde, direct aan hun geloof gerelateerde missie uitvoeren, zoals in het geval van Segers diens strijd tegen mensenhandel. Politici met een sterke, authentiek drive waarmee anderen zich kunnen identificeren. Zo bezien voelt de ChristenUnie met haar keuze voor Segers als nieuwe voorman de tijdgeest bijzonder goed aan.
