Die situatie doet zich voor in het interview dat paus Franciscus, sinds 2013 aan de macht in het Vaticaan, heeft gegeven aan Straatnieuws, de Utrechtse daklozenkrant. Daarin doet hij behartigenswaardige uitspraken. Niet dat hij van plan is misschien een bezoek aan Nederland te brengen. Dat vindt de Rooms-Katholieke Kerk in ons land mogelijk prettig, voor veel protestanten hoeft dat niet.

Het bijzondere zit in de uitlatingen van de paus over daklozen en de houding van christenen tegenover hen. Een uiterst actueel thema door de enorme vluchtelingenstroom die Europa binnengolft. De paus stelt dat elk mens recht heeft op een dak boven z’n hoofd en dat de kerk zich moet blijven inzetten tegen armoede en uitsluiting. Gelovigen moeten het goede voorbeeld geven. „Je kunt niet over armoede en daklozen praten en tegelijk het leven van een farao leiden”, aldus de rooms-katholieke kerkleider.

Daar zit geen woord Spaans bij. De paus houdt niet alleen zijn eigen volgelingen, maar álle christenen een spiegel voor. Ook in reformatorische kring wordt er volop gedebatteerd over de opvang van vluchtelingen, de nieuwe daklozen in onze samenleving. Maar heeft het leven van reformatorische christenen, inclusief alle welvaart, zekerheden, rechten en verworvenheden, vaak niet veel weg van de farao? Hoevelen steken de handen daadwerkelijk uit de mouwen om déze daklozen te helpen en op te vangen in onze paleizen? Er staan nog maar tien asielzoekers geregistreerd die door particulieren in huis zijn genomen, blijkt uit cijfers van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers. Tien. Terwijl er 700 vluchtelingen per dag naar Nederland komen.

Critici kunnen de boodschap van de paus makkelijk van zich afschudden. Typisch voorbeeld van een sociaal evangelie, zullen ze zeggen. Franciscus helpt hen nog een handje ook door in hetzelfde interview te verwijzen naar Jezus Die „als arme dakloze ter wereld is gekomen.” Zó spreken reformatorische christenen toch niet over de komst van de Zaligmaker?

’t Zou jammer zijn als daarom de spiegel die de paus voorhoudt, weer wordt omgedraaid. Dat is wel een reactie die in orthodox-christelijke kring nogal eens voorkomt. Als de boodschapper niet ”één van ons” is, hoeven we met de boodschap niets te doen. Die hooghartige houding lijkt verdacht veel op de farizeeër. Dat uitgerekend de paus ons deze les leert, is de ironie van het leven.

De wereldwijde kerkleider maakt in het interview nog een opvallende opmerking. „Ik denk niet zoveel aan het feit dat ik beroemd ben. Nu heb je een belangrijke baan, maar over tien jaar kent niemand je meer.” Een wijze les in zelfrelativering.