Salah voorziet groepen islamitische mannen en vrouwen die de Tempelberg moeten verdedigen van fondsen. Deze groepen, de Murabitun en de Murabatat, zijn door de Israëlische minister van Defensie, Moshe Ya’alon, verboden verklaard.

Hamas is een felle haatcampagne begonnen. Hamas, dat in de Gazastrook aan het bewind is, wil dat het daar rustig blijft en dat Jeruzalem en de West­oever ontvlammen. Daarin is het deels succesvol: Palestijnen, soms minderjarig, gaan met een mes de straat op en beginnen op voorbijgangers in te steken. Vroeg of laat worden ze overmeesterd door de politie of beveiligers en soms vinden ze zelf de dood.

Op de Westoever breken op sommige plaatsen rellen uit. Maar het blijft slechts bij enkele honderden demonstranten. Rond de eerste intifada (1987-1993) en de tweede intifada (2000-2004) was de betrokkenheid van het volk veel groter.

Palestijnse activisten plaatsen foto’s en video’s van de gebeurtenissen op internet. Ze verdraaien de feiten zo dat het lijkt alsof Israëliërs Palestijnse kinderen doden. Zo toont de Facebook­pagina Ramallah Today beelden van een zwaargewonde Palestijnse jongen die op de tramrails ligt te kronkelen van de pijn, omgeven door agenten, zonder dat wordt gemeld dat hij daarvoor een 13-jarige jongen in de hals stak. Op Twitter doen hashtags als HandsOff­AlAqsa (handen af van al-Aqsa), SaveAlAqsa (red al-Aqsa) en intifadaAlAqsa het goed, met foto’s die de strijd tegen „kolonisten” en „zionisten” aanmoedigen.

Een video toont hoe een Palestijnse werknemer van het telefoonbedrijf op een groep Israëliërs inrijdt bij een bushalte en hen vervolgens met een vleesbijl te lijf gaat. Hoewel de aanslag in West-Jeruzalem plaatshad, worden de slachtoffers „kolonisten” in „bezet Jeruzalem” genoemd. Radicale Palestijnen en pro-Palestijnse activisten gebruiken het woord ”kolonist” te pas en te onpas. De context is dat het daarbij om een slecht en zeer boosaardig soort mensen gaat.