Opvallend nieuws is dat niet. Het is al lang bekend dat bevindelijk gereformeerden bepaald niet vooroplopen als het gaat om de strijd tegen milieu­vervuiling. Maatregelen die de vergroening van de samen­leving moeten bevorderen, worden al snel afgedaan als „links gedram.” Rapporten die aantonen dat het met de aarde, het milieu en het klimaat in rap tempo de verkeerde kant opgaat, worden afgedaan als „eenzijdig.”

Dat laatste is kortzichtig. Twisten over de subjectiviteit van sommige onderzoeken heeft geen zin. Elke leek kan zonder meer vaststellen dat ons klimaat aan het veranderen is. Algemeen is ook bekend dat onze energiebronnen uitgeput raken.

Maar lang niet iedereen beseft de ernst en de urgentie van de situatie. Het gaat echt verkeerd. Het is heel begrijpelijk dat velen zich druk maken over de opmars van de islam. Maar minstens zo bedreigend zijn de effecten van de milieuverontreiniging. De mensheid kan voor het eerst in de geschiedenis de toekomst ruiken. Die stinkt. Wanneer er niets gebeurt, is binnen 25 jaar het punt gepasseerd dat herstel van natuur en milieu niet meer mogelijk is. Is dat de erfenis die de kinderen van nu straks krijgen?

Toch mag angst voor de toekomst niet de voornaamste drijfveer zijn om aandacht te geven aan duurzaamheid en milieuzorg. Maatgevend is dat God, de Schepper, deze aarde aan de mens heeft gegeven om die te bebouwen en te bewaren. Dat eerste, het be­bouwen, lukt ogenschijnlijk redelijk. Maar het bewaren? Daar schort het aan. Bewaren betekent allereerst: zodanig beheren dat de Eigenaar van de schepping, God, erdoor gediend wordt. Bewaren betekent ook: in goede toestand behouden en doorgeven aan de volgende generatie. Het gaat 
er dus niet om eruit 
te halen wat erin zit, maar om beheerst gebruik. Daar schort het aan. En dat is schuld. Schuld tegen­over God, de Eigenaar van de schepping, Die de mens als rentmeester aanstelde. Ook schuld tegenover onze nakomelingen. Prins Claus zei ooit: „Wij hebben de aarde niet geërfd van onze ouders, maar geleend van onze kinderen.”

Aandacht voor milieu, klimaat en duurzaamheid mag geen hobby zijn van links. Het is wel degelijk een onderdeel van een Bijbelse levenshouding. Juist daarom is het van belang dat onder orthodox-gereformeerden het bewustzijn toeneemt dat er grenzen zijn aan de groei en dat een breuk met het heersende consumentisme keiharde noodzaak is.

Calvijn schrijft: „We moeten spaarzaam en vlijtig zijn ten opzichte van de goederen die God ons te genieten geeft en in alles bedenken dat we rentmeester zijn. We mogen ons niet lichtzinnig gedragen of door misbruik bederven wat God wil dat bewaard wordt.” Nog sterker zei een oude gereformeerde theoloog 
het: „Wie de oude schepping, nu, niet eert, is de nieuwe –straks– niet weerd.”