Egbert Hollander is een van de ongeveer tien mannen die op de vroege vrijdagmorgen in het centrum van Zwolle bijeen zijn. Zoals de meeste aanwezigen heeft hij een eigen bedrijf, in zijn geval in beveiliging van woningen tegen inbraken. „Als ondernemer sta je vaak alleen. Het is goed dat je elkaar steunt bij het zoeken van geestelijke leiding.”

Jan Bruinsma, vorig jaar gepensioneerd maar nog steeds trouw bezoeker van de gebedskringen, valt hem bij. „Lezen uit de bijbel, spreken over de Heere, bidden - hier gebeurt wat.” Op zijn ribfluwelen jasje prijkt het speldje van het Christian Business and Management Committees. Onder de vlag van de contactclub voor zakenmensen vinden in het hele land gebedskringen plaats.

De bijeenkomst wordt geopend door Wieten. Energiek verwelkomt hij de aanwezigen. Het geroezemoes valt stil. Na een kort gebed zegt hij dat Johan Honders deze keer de inleiding zal verzorgen. Aan de keurig uitgewerkte tekst valt een gedegen voorbereiding af te lezen. Terwijl hij met zijn vinger de tekst volgt, ontvouwt de directeur van het bureau voor arbeidskundige diensten zijn gedachten over het door hem gekozen thema.

”Uitblinken” is voor het gezelschap een vertrouwd onderwerp. De beste zijn, dat willen ze allemaal. Daar zijn ze ondernemer voor. Maar Honders gooit het over een andere boeg. Bijbelstudie wijst hem op de andere kant van de medaille: nederigheid. „In de drukte van ons werk willen we nog wel eens vergeten dat al onze inspanningen tot eer van God moeten zijn. Niet in hoogmoed moeten wij leven, maar in afhankelijkheid van de Heere.”

Als de inleiding is afgelopen, komt het gesprek op gang over de praktijk van het nederig leven. De aanwezigen hebben er allen zo hun eigen gedachten over. „Het is héél moeilijk”, merkt de een op. Een ander vertelt over een moeilijke periode die hij achter de rug heeft gehad. „Op het ene moment ben je bedrijfsleider, op het andere moment krijg je te horen dat je niks bent. Ik kon bladeren gaan vegen op het terrein.”

Het voorbeeld van de discipelen die zich wat gegeneerd door Jezus de voeten lieten wassen, roept herkenning op. Honders pakt de plant van tafel om de spreker beter te kunnen zien. „Je kunt wel nederig lijken, maar dan hoef je het nog niet te zijn”, zegt deze. Hij verduidelijkt: „Ik ben als het ware genetisch belast. Voor het oog lijk ik bescheiden, terwijl er een gigantische arrogantie achter kan schuilgaan.”

Zo gaat het gesprek nog even door, totdat Wieten -„wij maken de fout dat wij niet alleen willen behéren maar behéérsen!”- de onderwerpen voor het gebed inventariseert. Een van de deelnemers aan de gebedskring is al een poos ziek, zonder zicht op spoedig herstel. Een andere bezoeker blijkt in India te zitten. Of voor zijn behouden thuiskomst kan worden gebeden? Een accountant vertelt dat zijn vrouw kampt met de gevolgen van een postnatale depressie.

Handen gevouwen, hoofd gebogen gaan de mannen in gebed. Een voor een leggen ze hun zorgen en noden aan de Heere voor, danken ze Hem voor Zijn zorg, vragen ze om Zijn leiding bij het werk dat wacht. Eenstemmig klinkt aan het einde het „amen.”

Na afloop, als het gezelschap nog even een broodje eet en wat zit na te praten, zegt Wieten het onderlinge vertrouwen in de groep als een van de mooiste aspecten van de bijeenkomsten te beschouwen. „Er is slechts één voorwaarde voor deelname. Dat is herkenning in de Heere Jezus.”

Dit is het derde deel in een serie over bedrijfsbidstonden. Morgen deel 4: Mothers prayers.