Het idee kwam twee jaar geleden van kunstenares Mapije de Wit, columniste van de Fietsersbond. In een ludieke actie in het Westerpark in Amsterdam maakte ze grote plastic borden met de tekst: „Zangfietspad. Hier mag je officieel (mee) zingen op de fiets! Geen vreemde pauzes meer in je liedje omdat er iemand langs fietst!” Volgens haar zorgden de borden ervoor dat sommige mensen hun schroom overwonnen en uitbundig gingen zingen.

Inmiddels zijn de borden in het Westerpark weg, vertelt ze. Maar haar idee is opgepakt door verschillende gemeenten, zodat er nu in onder andere Almere, Houten en Amstelveen speciale zangroutes zijn aangewezen. In Culemborg is een stemcoach bezig een dergelijk fietspad gerealiseerd te krijgen. „Gemeenten kunnen bij mij een bord bestellen”, zegt De Wit. „Ik lever dan officiële metalen borden. Verder gaat het helemaal buiten mij om. Of het in de praktijk werkt? Ik weet het niet.”

Een bezoek aan twee zangfietspaden leert dat het plaatsen van borden een route nog niet omtovert tot een zone waar iedereen luidkeels zingend op de fiets zit. In Almere is het pad dat vanaf station Almere Muziekwijk naar het Muzenpark voert vorig jaar mei aangewezen als zangfietspad. Op deze zonnige donderdagmorgen komen er geregeld fietsers langs, maar niemand van hen laat zich horen. Een man zegt hier elk dag te fietsen, maar nog nooit iets gehoord te hebben. „Maar ik fiets hier normaal wat vroeger op de dag.” Een jongen op weg naar de trein zou het wel leuk vinden als er gezongen werd op het pad. „Dan zou ik het zelf misschien ook wel gaan doen. Ik vind het een leuk initiatief.” Een vrouw: „Ik merk er weinig van. Misschien zijn wij er te nuchter voor.” Langs het Almeerse pad staan lage flats. Een oudere vrouw is in haar tuin bezig. Of ze weleens iets hoort? „Jazeker. Sommige mensen die van de kant van het Muzenpark komen, beginnen hier te zingen. Kinderen uitbundig, ouderen wat ingetogener. Dan steek ik m’n duim op. Ik geniet ervan.”

In Amstelveen is in mei het fietspad richting Aalsmeer vanaf de Handweg omgedoopt tot zangfietspad. Een mooie, rustige route langs de Poel. Wie wil zingen, kan gerust z’n gang gaan. Maar ook hier is er deze morgen van alles te horen –laag overkomende vliegtuigen, jongeren die bellend voorbijfietsen, scooters die langs razen–, behalve gezang. Een man zag zojuist het bordje en vindt het een „geestig” idee. Een jongen fietst hier elke dag. „Ik zie mensen foto’s maken van het bordje aan het begin. Maar ik heb nog niet gemaakt dat ik iemand hoorde zingen.” Een vrouw op een scootmobiel volgt het pad iedere dag heen en terug. „Ik dacht dat die bordjes een grapje waren.” Of ze zelf de neiging heeft om te gaan zingen? Giechelend: „Nee, want ik zing vals. Ik houd m’n mond wel.”