Deze middag loopt ze rond tussen de groep die vlak voor de ingang in de schaduw van enkele bomen zit te wachten. Ze groet de mensen vriendelijk en knoopt een praatje met hen aan. Als iemand hoofdpijn heeft, haalt ze een paracetamol uit haar tas.

Een Syrische vrouw komt spontaan naar Andreevska toe en omhelst haar. Of ze deze persoon kent? De vrijwilligster schudt haar hoofd. „Als ik de vluchtelingen zie en groet, ervaar ik zo veel warmte en geven ze me regelmatig een kus. Het zijn prachtige mensen. Ik geniet van de mix van culturen.”

Ze woont in Demir Kapija, een klein Macedonisch dorp aan de spoorlijn richting Tabanovce. Enkele maanden geleden, toen het gesloten opvangkamp nog niet was ingericht, zag ze regelmatig vluchtelingen over straat zwerven. De vraag wat haar drijft om zich voor ontheemden in te zetten, beantwoordt ze met een tegenvraag. „De echte vraag is niet waarom ík mensen in nood help, maar waarom niet veel méér mensen hulp bieden. Goed doen geeft mij energie. Het maakt mijn leven betekenisvol.”

Als vrijwilligster geeft ze samen met enkele anderen liefde, aandacht en hulpgoederen aan de vluchtelingen, maar daar blijft het niet bij. „Ik ben een activist. Het is goed om water en voedsel uit te delen, maar het is ook nodig dat het systeem verandert. We hebben vrij verkeer van kapitaal en goederen, maar niet van mensen. Waarom zouden we migranten tegenhouden? Wat mij betreft zijn niet alleen vluchtelingen uit oorlogsgebieden welkom, maar is iedereen dat.”

De afgelopen maanden is het beleid van de Macedonische regering verbeterd, al gaat het Andreevska, betrokken bij de Facebookgroep Help de immigranten in Macedonië, nog niet ver genoeg. „Een paar maanden geleden konden vluchtelingen het land alleen illegaal doorkruisen. Ze mochten geen gebruikmaken van het openbaar vervoer of een taxi. Ik zag de mensen lopen of fietsen, op weg naar de grens met Servië. De politie tolereerde dat.”

Haar woonplaats werd in die tijd Klein Amsterdam genoemd, zegt Andreevska. „Vluchtelingen konden voor 150 tot 200 euro een fiets kopen. Uit het hele land kwamen verkopers van rijwielen naar Demir Kapija. „Sommige vrouwen hadden nog nooit gefietst. In ons stadje leerden ze het.” Ze wordt emotioneel als ze denkt aan de moeder uit Kobani die met drie jonge kinderen, waaronder een baby, door Macedonië trok. „We gaven de vrouw een tweedehandskinderwagen, zodat ze geen twee kinderen hoefde te dragen. Die vrouw was zó dankbaar.”

Sinds eind juni tekenen binnenkomende vluchtelingen een papier waarin staat dat ze overwegen in Macedonië asiel aan te vragen. Ze hebben drie dagen om daarover te beslissen.

De nieuwe regeling vormt in de ogen van de vrijwilligster en activiste een verbetering, al bevalt het haar niet dat de vluchtelingen het kamp niet mogen verlaten.