Drie jaar later verlaat hij als gebeten hond voortijdig het olie- en gasconcern. Het afwaarderen van bewezen olievoorraden was het laatste zetje waardoor hij over de rand viel.

Watts werd bij zijn aantreden bejubeld omdat hij eind jaren negentig als bestuurder een reorganisatie bij Shell stevig ter hand had genomen. Er verdwenen 20.000 banen: een kwart door ontslagen, driekwart door het afstoten van onderdelen. De top van het concern verliet de weinig efficiënte decentrale aanpak van het bedrijf en nam zelf de teugels weer in handen.

Toch waren er bij zijn benoeming als voorzitter ook negatieve reacties. Hij zou niet beschikken over een groot diplomatiek talent. Bovendien was het verrassend dat hij als Brit de voorzittershamer overnam van zijn landgenoot Mark Moody-Stuart, terwijl de traditie voorschreef dat een Nederlander aan de beurt was.

Ook moest hij enkele maanden na zijn aantreden een verkapte winstwaarschuwing geven, juist vanwege tegenvallers bij de divisie die hij jaren had geleid. Twijfels over zijn kunnen haalde hij weg door in zijn eerste jaar als topman vier grote overnames aan te kondigen. Hij nam tankstations in Duitsland over van RWE, kocht raffinaderijen van Texaco in de Verenigde Staten, evenals de Amerikaanse maatschappij Pennzoil-Quaker. In april 2002 volgde de overname van Enterprise Oil.

Desondanks was het gemor na zijn eerste jaar niet verstomd. Onder Watts’ leiding werd Shell in dat jaar op de beurs 10 procent minder waard dan concurrent BP. In de ogen van analisten hoorden de beide bedrijven elkaar in beurswaarde nauwelijks te ontlopen. Bovendien verweten beleggers en analisten Watts dat hij niet kan communiceren met de buitenwereld. Hij zou het beleid niet goed uitleggen en ontweek lastige vragen.

Juist op het moment dat hij dat imago kon ontzenuwen, liet de Shell-topman verstek gaan. Op 9 januari meldde het concern eenvijfde van zijn bewezen oliereserves te moeten schrappen. In een toelichting aan pers en analisten kon een woordvoerster van Shell tot grote verbijstering niet zeggen waar de topman was. Een week later verweerde Watts zich in een brief aan het personeel dat hij volgens de beursregels niets mocht zeggen.

Maar het leed was al geschied. Openlijk lieten aandeelhouders weten te werken aan het vertrek van Watts. Namen van opvolgers werden al genoemd, waaronder die van de Nederlanders Jeroen van der Veer en Walter van de Vijver, die Watts opvolgde bij de divisie exploratie. Watts moest van de buitenwacht voor of uiterlijk bij de presentatie van de jaarcijfers op 5 februari een teken laten zien. Hij deed dat niet.

Het lijkt erop dat hij daarmee zijn eigen vonnis tekende na 35 jaar Shell. Nog geen maand na de cijferpresentatie heeft de topman alsnog zelf besloten te vertrekken. Volgens een woordvoerder een besluit „dat in het licht van de recente ontwikkelingen is genomen.”

Watts begon zijn carrière in 1969 bij het olie- en gasconcern. Hij werkte als seismoloog en natuurkundige in Indonesië en Groot-Brittannië. Daarna volgden Noorwegen, Maleisië, Brunei, Singapore en Nigeria. In 1997 trad Watts toe tot de raad van bestuur, waar hij verantwoordelijk was voor de exploratie en productie van olie en gas. Uitgerekend deze divisie moest in januari reserves afwaarderen.