hoopt dat er bij de Palestijnen een nieuwe staf komt, die het onderhandelingsproces over Israëls grenzen serieus wil ingaan. Het veiligheidshek is een logisch vervolg op de gebeurtenissen van de afgelopen tien jaar. Die periode begon met de Oslo-akkoorden. Daarin gaf Israël autonomie aan de Palestijnen en daarmee kwam Arafat aan de macht. Die beloofde plechtig in ruil daarvoor een einde te maken aan de terreur.

Haatcampagne

In werkelijkheid gebeurde het tegenovergestelde van alles wat in de Oslo-akkoorden was vastgelegd. De terreur verveelvoudigde, met name gepleegd door Arafats eigen Fatah-milities en de al-Aqsa Martelaren Brigades. De zelfmoordaanslagen begonnen. De haat- en antisemitismecampagne in de Palestijnse staatsmedia en op de Palestijnse scholen ging van start. Zo zorgt Arafat ervoor dat dit conflict wordt overgedragen aan volgende generaties.

Desalniettemin bleef Israël naar een politieke oplossing zoeken. In 2000 en 2001 bood de Israëlische regering onder Barak de Palestijnen een eigen staat aan, met Jeruzalem als hoofdstad, datgene waar de Palestijnen naar zeggen te streven. Arafat weigerde en startte juist een nog grotere golf van geweld en terreur op, de zogenaamde tweede intifada.

Toch lanceerden in 2003 de Verenigde Staten de routekaart voor de vrede, ondersteund door de Verenigde Naties, Rusland en Europa. De Israëlische regering onder Sharon stemde ermee in. De routekaart stelt de Palestijnen eveneens een eigen staat in het vooruitzicht, mits de terreur zou worden beëindigd. Het regime van Arafat blijkt daar echter niet toe bereid te zijn.

Dan is het geen wonder dat Israël ophoudt met het zoeken naar een politieke oplossing en voor dit moment kiest voor een fysieke oplossing. Die blijkt uitermate doeltreffend te zijn. Sinds er veiligheidshekken bij Gaza en Libanon staan is het zelfmoordterroristen nooit gelukt van daaruit Israël binnen te dringen.

Laten we ons eens even voorstellen wat de veiligheid van dat hek dan voor gewone Israëli’s betekent. Er kan weer een normaal maatschappelijk leven op gang komen. Mensen durven weer de straat op. Cafés en restaurants gaan weer open en krijgen weer bezoekers. Ze hoeven geen bewakers meer bij de ingang te posteren die iedereen moeten fouilleren. Israëli’s kunnen het weer wagen met de bus te reizen. Ze staan geen doodsangsten meer uit als geliefden de bus nemen. Ze schrikken niet meer van elk telefoontje als ze weten dat een bekende met de bus onderweg is. Het is nauwelijks voor te stellen wat een opluchting dat is voor ouders van wie de kinderen met de bus naar school gaan.

We zouden de situatie ter verduidelijking naar Nederland kunnen vertalen. Hoe zouden Nederlanders reageren als hier meer dan 900 doden en 4500 gewonden waren gevallen door terreur? Gewone mensen, die vermoord werden omdat ze in een restaurant zaten te eten of met de bus reisden. Zouden Nederlanders gelaten toekijken? Of zouden zij ook stevige maatregelen eisen van de regering?

Mensenrechten

Dit hek heeft dus van doen met mensenrechten: het recht van gewone mensen om vrij van angst te zijn, te mogen leven. Dat recht staat ook in de Geneefse Conventie, waarvan de Algemene Vergadering voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag nu om toepassing heeft gevraagd.

Het is waar dat het hek in conflict komt met andere mensenrechten, namelijk dat van de Palestijnen op vrijheid van beweging en het hebben van bezit. Ons lijkt het recht op leven belangrijker.

Daarnaast geldt dat als twee mensenrechten met elkaar botsen, een politieke oplossing noodzakelijk is. Daarvoor dient de routekaart voor de vrede, onderschreven door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De Algemene Vergadering van de VN gaat daar nu echter tegen in door één aspect voor te leggen aan het Internationaal Gerechtshof. Zij handelt daarmee in strijd met de eigen statuten. Het is een poging van de Arabisch-islamitische landen om na de Algemene Vergadering ook het Internationaal Gerechtshof te politiseren. Terecht dat de westerse landen, inclusief Nederland, zich daartegen verzetten en het hof gevraagd hebben geen juridisch advies te geven.

Dat de Algemene Vergadering stelt dat het hek op sommige plaatsen op bezet Palestijns gebied staat, is eveneens een verpolitiekte stellingname. Wat namelijk meestal wordt aangeduid als ”de grenzen van 1967” is feitelijk de wapenstilstandslijn van 1949. Een wapenstilstandslijn is nog geen grens. De befaamde resolutie 242 van de Veiligheidsraad stelt uitdrukkelijk dat Israël recht heeft op veilige grenzen, in ruil voor een gedeeltelijke terugtrekking uit bezet gebied.

Vandaar dat in alle vredesplannen tot op heden is vastgelegd dat de definitieve grenzen nog in onderhandelingen dienen te worden bepaald.

Laten wij hopen dat er bij de Palestijnen een nieuwe leiding komt, die dat onderhandelingsproces wel serieus wil ingaan. Een leiding die niet kiest voor terreur als middel om het eigen regime te handhaven. Dan kan het hek weer weg, net als vóór het tijdperk-Arafat.

De auteur is voorzitter van Likoed Nederland.