Israëlische militairen zijn opgeleid om tegen de vijand te vechten. Daarvoor dragen jongens drie jaar het uniform, en meisjes twee jaar.

Maar bij de ontruiming van de Gazastrook in augustus 2005 moesten ze voor het kijklustige oog van de hele wereld optreden tegen broeders en zusters. Het lijkt erop dat de voorstanders van de terugtrekking zich dat vooraf niet hadden gerealiseerd.

Kort na de ontruiming was er nog wel debat over de vraag of hetzelfde moest gebeuren met de Westelijke Jordaanoever. Sharons opvolger Olmert was daar een voorstander van. Inmiddels weet iedereen dat dit onmogelijk is. Het aantal Joodse kolonisten op de Westoever is vele malen hoger dan in de Gazastrook en het verzet zou daarom veel groter zijn.

Bovendien is de belofte van de terugtrekking uit Gaza nog altijd niet vervuld. De actie heeft geen vrede met de Palestijnen gebracht. Integendeel, de Gazastrook is juist het gebied dat Israël voor immense problemen stelt. In de afgelopen jaren zijn er tienduizenden raketten op Israëlisch (woon)gebied afgevuurd. Het leger moest meermalen in actie komen, wat internationaal telkens voor reputatieschade zorgde.

Met de Westelijke Jordaanoever –volgens internationaal recht nog steeds ‘bezet’– heeft Israël een veel stabielere verhouding.

De terugtrekking uit de Gazastrook blijft nog wel een tekenend monument van de bestuursstijl van Sharon. Met een moeilijk woord heet die ”unilateralisme”. Sharon hield niet van overleg, maar zette gewoon eenzijdige en onomkeerbare stappen.