De uit Damascus afkomstige Yazan, die om veiligheidsredenen niet met zijn achternaam in de krant wil, ontvluchtte zijn geboorteland in februari dit jaar. De reden? Hij kreeg een oproep om zich te melden voor het regeringsleger, maar voelde daar weinig voor. De jonge twintiger zag weinig andere opties dan proberen om in een ander land een nieuw bestaan op te bouwen.

Nadat familie en bekenden het benodigde bedrag bij elkaar hadden gebracht, vertrok Yazan. Via Libanon arriveerde hij in Turkije, en daar begonnen de moeilijkheden. „De oversteek naar Griekenland was levensgevaarlijk”, blikt de Syriër terug, terwijl hij zijn gesprekspartner een koel blikje frisdrank in de handen duwt. „Het was ’s nachts pikkedonker en er stonden metershoge golven. Iedereen was doodsbang.” Uiteindelijk komt Yazan via Griekenland aan in Italië. Per trein en bus reist hij van daaruit verder naar Frankrijk en arriveert in mei in Calais.

Achterklep

In de Franse havenstad komen elke dag hulpverleners informeren of alles goed gaat. „Ze brengen ons eten en drinken en vragen of er niemand ziek is”, zegt Yasan. Zelf brengt hij een enkele keer per week zijn kleren naar de wasserij. Verder onderneemt hij overdag weinig. „We houden ons rustig voor de buurt, willen niet voor overlast zorgen. We kunnen hier niet gaan voetballen.”

Zo rustig de Syriërs zich overdag houden, zo actief zijn ze ’s nachts. Meerdere keren per week gaan ze als het donker wordt met vele andere migranten naar de veerboot of naar de Eurotunnel. Yazan: „We proberen in gereedstaande treinen te kruipen. Vaker nog verstoppen we ons in vrachtwagens, trekken de achterklep open als de chauffeur ligt te slapen.” Tot nu toe zijn Yazans pogingen Engeland te bereiken, mislukt. „Ik ben vaak gearresteerd”, zegt de Syriër. Of de politie hard ingrijpt? „Nee hoor”, lacht hij. „De Franse agenten zijn respectvol en behandelen ons goed. Vaak zeggen ze: „Try again, boy. Try again.” Die aansporing van de politie heeft Yazan niet nodig. „Ik geef de moed niet op. Ik ken er veel die het wel is gelukt in Engeland te komen.”

De afgelopen weken is een aantal migranten omgekomen bij pogingen Engeland te bereiken. Yazan weet dat de oversteek niet ongevaarlijk is. Toch geeft hij zijn pogingen niet op. „Ik wil niet in Frankrijk blijven, heb een hekel aan dit land en vind de taal vreselijk moeilijk. Engeland is voor mij echt een droom. Ik spreek de taal en de regering biedt je een dak boven je hoofd. Ook heb ik gehoord dat ze studenten geld geven om te studeren. Graag zou ik mijn studie informatietechnologie weer oppakken.”

Nederland

Behalve zijn 26-jarige broer –die om dezelfde reden als hij is gevlucht en in Zweden asiel heeft aangevraagd– woont Yazans familie (vader, moeder, drie broers en twee zussen) in Syrië. Via Viber, vergelijkbaar met het bekendere WhatsApp, blijft hij op de hoogte van hun wel en wee. Een vriend van Yazan die te weinig geld had om Syrië te verlaten, woont ook nog in het Arabische land. Hij dient tegen zijn zin in het Syrische leger. Een andere vriend van hem verblijft in Duitsland.

Yazan vindt het leven in Calais niet top, maar „noodzakelijk om mijn droom te bereiken.” Wat als het hem niet lukt om voor de winter in Engeland te zijn? „Dan kom ik naar Nederland.”

Dit is een eerste aflevering in een serie over het migrantenprobleem tussen Calais en Dover.