Het akkoord met de Grieken is een doodlopende weg. Het gaat niet werken. Waarom niet? Allereerst, het doel van het akkoord is níét Griekenland. Het doel is de ‘parel’ van de Europese monetaire politiek ongeschonden te houden: de euro. Deze ‘parel’ is zo belangrijk dat er alleen voor toetreding tot de euro criteria bestaan.

Over afscheid nemen van de euro is nauwelijks nagedacht: duidelijke exitcriteria bestaan niet. Of toch, het zijn de criteria van het Stabiliteits- en Groeipact. Maar vrijwel alle landen van de eurozone hebben die criteria reeds één of meer keren ongestraft geschonden, en doen dat nóg.

Ten tweede, het secundaire doel is nog steeds niet Griekenland, maar het rustig houden van de financiële markten. Als die gaan schuiven en de beurzen te zeer gaan bewegen, trillen de grondvesten van de Europese economie. Die grondvesten zijn doorspekt met schuld.

De meeste landen in de EU en in de eurozone hebben aanzienlijke schulden. Banken en andere financiële belanghebbenden vertellen ons dagelijks dat die schulden niet erg zijn. Er zou altijd wel waarde tegenover staan. Of economische groei die alles weer oké maakt.

Maar o wee als die waarde krimpt, of als de groei stagneert. Dan giert de onrust door de directiekamers van de banken. Dat moet natuurlijk voorkomen worden. Dus afdekken die onrust, en vooral roepen dat het akkoord met de Grieken verstandig is.

Ten derde, die rust is er niet en komt er niet. Dit akkoord geeft tot in lengte van jaren onrust. Omdat de Griekse schuld onhoudbaar is: voor iedere verdiende euro moeten er twee geleend worden. Dat is een doodlopende weg.

En, zeker zo belangrijk: de onderlinge verhoudingen in Europa zijn vergiftigd. Het aloude spook van Duitse dominantie in Europa is terug. Sinds de dictaten van het Verdrag van Versailles (1919) weten we: van een kale kip kun je niet plukken. Het kostte ons een Tweede Wereldoorlog om dat te snappen. Daarna kreeg uitgerekend Duitsland ruime schuldkwijtschelding. Zijn we nu zo onverstandig om die fout opnieuw te maken en de volkomen kale Griekse kip af te knijpen?

Ook in Duitsland zijn er spanningen. De afgelopen week heb ik meerdere EP-collega’s van de CDU/CSU gesproken. Zij verklaarden zich tegen het storten van nog meer euro’s in de bodemloze Griekse put. Maar van hun politieke baas Frau Merkel mogen ze dat niet hardop zeggen.

Minister Schäuble is een van de weinigen met lef. Hij durft Angela Merkel, in elk geval verbaal, weerstand te bieden met de juiste keuze: een (tijdelijke) Grexit. Immers, de Grieken hadden en hebben nooit aan de criteria van de eurozone kunnen voldoen. De euro is gewoon een te sterke munt voor hen, dus is een exit nodig. Dat kan niet zonder schuldkwijtschelding: een schuld van circa 200 procent bnp is een last bijna groter dan Atlas ooit kon dragen.

Wil je de Grieken weer toekomst geven, dan moet die steen lichter worden: gedeeltelijke schuldkwijtschelding, met een Grexit. Ook geen makkelijke weg, maar wel een route mét perspectief.

De auteur is Europarlementariër namens ChristenUnie-SGP.