”Het prinsenkind”
Auteur: Maranke Rinck en Martijn van der Linden
Uitgeverij: Lemniscaat, Rotterdam, 2004
ISBN 90 5637 591 1
Pagina’s: 32
Prijs: € 13,95. Misschien dat ervaren illustrators die ook nog eens hun eigen teksten schrijven, wel eens beginnen met tekeningen voor een prentenboek en later de tekst afronden. Doorgaans heeft de tekst voorrang op de illustraties. Het was dus een zeer ongewone start toen Maranke Rinck bij het vrije werk van haar vriend Martijn van der Linden een verhaal ging schrijven. Zo ontstond ”Het prinsenkind”, een debuut dat op de Frankfurter Buchmesse meteen een doorslaand succes bleek te zijn.

”Het prinsenkind” is een oogstrelend boek. Vanaf de omslag kijkt een prachtig versierde hyena je met fluwelen ogen aan. Hij is een van de met kralen, veren, verf of met schelpen versierde dieren die op zoek gaan naar het prinsenkind. Hoe voelt dat, als je eerste boek meteen in het Japans, Duits, Koreaans, Engels, Amerikaans en Frans vertaald wordt? „Vreemd”, zeggen Martijn van der Linden en Maranke Rinck wat onwennig, want ook interviews zijn nog geen dagelijkse kost.

„We hadden ons er eigenlijk niets van voorgesteld”, zegt Maranke. „Om ons op te beuren zei de uitgever dat we er in elk geval met zijn drieën een mooi boek aan overhielden als het niet aansloeg. We waren zelf overweldigd door de belangstelling in Frankfurt.” Al heeft ”Het prinsenkind” alle elementen van een spannend sprookje in zich, het is niet alleen voor kinderen. Een prachtige vreemde eend in de bijt van de prentenboeken. „Ik ben verhalen gaan maken bij het vrije werk van Martijn”, zegt Maranke. „Pas toen de uitgever belangstelling toonde, zijn we op zoek gegaan naar een verhaallijn.”

Blijdorp
Martijn had al in het derde jaar van zijn studie illustratie aan de Rotterdamse Willem de Kooning Academie, waar hij les kreeg van onder anderen Philip Hopman, een opdracht van uitgeverij Lemniscaat voor het maken van een omslag. De eerste was voor ”Vals beschuldigd” van Joyce Pool en al snel volgde de omslagillustratie voor de Arthur-boeken van Kevin Crossley-Holland en ”Gekaapt” van Thea Beckman. Zelf is Martijn daar zeer bescheiden over. „Ik zie mezelf niet als natuurtalent of zo, eigenlijk waren alle studenten uit mijn jaar goed. Ik heb meegedaan met de jaarlijkse wedstrijd van Lemniscaat om illustraties bij een verhaal te maken. Daar had ik mijn eerste opdracht aan te danken.”

Tegelijk groeide de behoefte om vrij werk te maken. „Er was op de academie weinig van gekomen, je bent met opdrachten altijd gebonden aan tekst of ideeën van iemand anders. We wonen vlak bij Diergaarde Blijdorp. Ik hou van dieren, dus daar ben ik gaan tekenen. Omdat ik etnische sieraden prachtig vind, heb ik de dieren ermee versierd. Overigens zijn niet alle dieren realistisch, de sneeuwkat uit het boek bestaat niet, dat is een variatie op onze eigen poes. Het was meer mijn bedoeling een keer te exposeren, ik heb in de verste verte niet aan een boek gedacht.”

Onderweg
Maranke, afgestudeerd in omgangskunde, geeft les aan mensen die in het basisonderwijs gaan werken. „Schrijven heb ik altijd gedaan, maar meer voor mezelf. De tekeningen van Martijn inspireerden mij. Het waren min of meer losse portretten van dieren, maar op een gegeven moment had ik het gevoel dat ze onderweg waren, ergens naartoe gingen. Dat werd ons thema. We hebben er al met al twee jaar aan gewerkt. De plot kwam pas later, toen we wisten dat het een boek werd.” Het prinsenkind, dat op de laatste bladzijde op een lelieblad troont, is een schitterende anticlimax na alle tot in de puntjes versierde dieren. Een piepklein kikkertje met een gouden kroontje kijkt onthutst naar alle bezoekers die hem overladen met geschenken. Hij vraagt zich af waarom dat ene cadeautje er niet bij zit: het kusje van een lief meisje. Maar wie weet, denkt hij, misschien later, als ik groter ben…

„Ik heb absoluut niet de behoefte gevoeld om alleen voor kinderen te schrijven, vandaar geen kusje, geen blij einde. De tekst is vrij moeilijk zelfs. Maar dan heb je meteen het knelpunt van een prentenboek, dat is doorgaans bedoeld voor kleuters. Daarom was het voor de uitgever een gok het in de vorm van een prentenboek te laten verschijnen. Wie schetst dus onze verbazing bij zo veel belangstelling.”

Uiteindelijk ving Martijn van der Linden twee vliegen in een klap. Behalve dat zijn tekeningen een kaft kregen, hing het originele werk een paar weken bij boekhandel Donner in Rotterdam. Nog niet helemaal van de verbazing bekomen, denken ze wel na over een volgend boek. „Hoewel we met ”Het prinsenkind” niet meteen aan een prentenboek dachten, viel het ons achteraf op hoe de tekst en de tekeningen op elkaar zijn afgestemd. Er zit in beide iets bevreemdends”, zegt Martijn. „Dat kan in een volgend boek alleen maar mooier worden. We hebben ideeën, maar het kost tijd. We gaan verder op deze manier en ook zullen we de rollen eens omdraaien. Maranke schrijft dan eerst het verhaal en ik maak de tekeningen erbij.”