”Mensen, draken en dolfijnen. Wezens uit de Griekse mythologie”
Auteur: Simone Kramer
Uitgeverij: Ploegsma, Amsterdam, 2003
ISBN 90 216 1796 x
Pagina’s: 165
Prijs: € 19,95 Het kan geen kwaad als kinderen met de klassieken kennismaken. Simone Kramer vertelde een aantal Griekse mythen na in toegankelijke, maar niet bijzonder mooie taal.

Net als oude sagen en legenden vertellen mythen ons hoe mensen in het verre verleden tegen leven en dood aankeken. Ze laten zien wat zij (be)dachten over het ontstaan van bergen en zeeën; ze geven iets weer van hun fantasieën en hun dromen. Daardoor kunnen mythen meer inzicht geven in de geschiedenis, in de ideeën van mensen en in het ontstaan van hun religies. De apostel Paulus gebruikte zijn kennis in dit opzicht destijds om een gesprek met de inwoners van Athene aan te knopen en te evangeliseren.

In ”Mensen, draken en dolfijnen. Wezens uit de Griekse mythologie” vertelt Simone Kramer onder andere het verhaal van Prometheus die zat vastgeklonken aan een berg en dagelijks werd gepijnigd door een adelaar. Toen hij werd bevrijd, ruilde hij als dank zijn sterfelijkheid voor de onsterfelijkheid van de centaur Cheiron. Die was er namelijk zo slecht aan toe dat hij liever sterven wilde. Ook lees je in dit boek over de negen zusters die een zangwedstrijd met de Muzen verloren. Toen ze niet tegen dat verlies bleken te kunnen, veranderden ze in negen krijsende eksters. En dan is er nog het verhaal dat uit de doeken doet hoe de panfluit ontstond.

Aphrodite, de godin van de liefde, en Hades, de god van de onderwereld, spelen een belangrijke rol. Je leert dat Apollo als de god van de muziek en de dichtkunst werd beschouwd en Dionysos (of in het Latijn: Bacchus) als god van de wijn. Een nimf was een godin van lagere rang en nectar en ambrozijn was godenspijs. Sommige namen van restaurants of gebouwen kun je herleiden na het lezen van deze verhalen.

Toch vond ik een aantal ervan te bizar om echt te kunnen genieten van dit boek. De tekeningen tonen ontklede dames en geregeld gaat het over vrijpartijen, zodat niet elke ouder het graag in handen van zijn kind zal geven. De hoofdstukindeling is onlogisch. Bovendien is de stijl wel laagdrempelig, maar niet mooi. „Woedende paardenhoeven” bijvoorbeeld, bestaan immers niet. Wat dat betreft heeft Imme Dros, die inmiddels beroemd is om het navertellen van Griekse mythen, toch echt meer te bieden dan Simone Kramer.