Aardbeving in Nepal als wraak van de regengod Machindra
BUNGAMATI. Structurele hulpverlening in de Nepalese plaats Bugamati is nog steeds moeilijk, na de aardbevingen van eind april en begin deze maand. En het bijgeloof heeft een verklaring voor het uitblijven daarvan.
Direct na de eerste beving, op 25 april, werden de gewonden verzorgd. Regelmatig kwamen er jeeps met artsen om de kinderen te controleren op infectieziekten. Maar daar bleef het bij.
De echte noodvoorzieningen volgden pas na drie weken, in de vorm van enkele tenten. Maar dat was lang niet voldoende om iedereen onderdak te bieden.
De inwoners van Bugamati zouden graag al zijn begonnen met de herbouw van hun huizen. Mensen hebben zelf geld bijeengelegd voor een graafmachine, maar van de overheid hebben ze nog niets gehoord.
Voedsel is er voorlopig genoeg. Maar door de aardbeving is wel een waterput verloren gegaan en binnenkort zitten mensen zonder schoon drinkwater.
Net als veel Nepalezen zijn de inwoners van Bungamati bijgelovig. Ze vrezen dat de problemen het gevolg van de straf van Machindra zijn. De bevingen en de problemen die daarop volgden, zijn volgens hen geen toeval.
Dit jaar was er een bijzonder feest in het dorp. Eens in de twaalf jaar gaat er een enorme zegewagen vanaf het dorp Patan in een grote optocht naar de tempel voor de godheid Machindra, in het centrum van Bungamati. Duizenden mensen komen op dat voor inwoners heilige moment af. Zelfs de president van Nepal, Ram Baran Yadav, zou erbij zijn. Zou, want de zegewagen voor Machindra kwam nooit aan. En de aardbeving is zijn wraak, denken veel inwoners.
Bungamati ligt op tien minuten van de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Ook die is zwaar getroffen door de aardbevingen van afgelopen maand. Meer dan 500 huizen werden compleet verwoest. Veel leden van het Newarvolk geloven niet dat de aardbeving een natuurramp is, maar de wraak van hun god Machindra.
De Newar zijn de oorspronkelijke bewoners van de Vallei van Kathmandu. Het is een religieus volk. Hun rituelen, een mengeling van hindoeïsme en boeddhisme, worden strikt uitgevoerd. Machindra, de ”god van de regen”, staat centraal in het leven in het dorp. Bijna alle 5000 inwoners leven van de oogst van het land. Vlak voor de moesson wordt een festival gehouden om Machindra om een goede regentijd te vragen.
Volgens de dorpelingen is er tijdens die processie een ernstige fout gemaakt. Tijdens de tocht van de zegewagen van ruim 6 kilometer stuitte de stoet op een wegversperring. De hele optocht moest keren en via een andere route naar de tempel gaan.
Dit betekende een dag vertraging voor het festival. De dorpelingen vrezen dat ze hiermee de woede van de godheid over zich hebben afgeroepen. Machindra mag immers nooit achteruitbewegen, geloven de mensen hier. Het staat geschreven dat als de processie niet zorgvuldig wordt uitgevoerd de god het land verwoest.
De volgende dag was er de aardbeving. De hele wereld schudde. Voor de ogen van de priester verpulverde de tempel van Machindra binnen enkele seconden. De schade was groot: 52 gewonden; 7 doden; vele huizen verwoest. En de rijstzaden, klaar om na het religieuze feest te worden gezaaid, lagen onder die huizen. Van zaaien komt voorlopig niets.
„De priesters van Patan hebben de processie verkeerd uitgevoerd. Onze priester had voor ons tot Machindra moeten bidden om vergeving”, legt Rabi (37) uit. Zijn ogen volgen een rat die zich een weg baant langs een stoffige hoop bakstenen. Dat was ooit zijn huis. „Nu is Machindra boos. We hebben geen zaden meer. Waar moeten we van leven?”
In de brandende zon werkt een team van politie en leger de klok rond om met hun handen de tempel van de regengod uit te graven. Steen voor steen. De priester staat er bewegingloos naar te kijken.
De geestelijke doet niet mee aan de bijgelovige verklaring van de ramp. „Hoe kun je nu zeggen dat een feest zoiets kan veroorzaken?” Hij trekt het mondkapje verder over zijn grijze baard. „Het is een natuurramp. Die dingen gebeuren.” Een man naast hem begint te lachen. De priester draait zich naar hem toe. „Je moet ook geen huizen met modder bouwen.”
Ook de dorpsschool, ooit gebouwd met hulp van buitenlandse donaties, is ingestort. Op het schoolplein staat een tent van het Rode Kruis. Aan een ingestorte muur hangen nog tekeningen.
„Gelukkig was de aardbeving op een zaterdag”, zucht Suresh (33). Sinds de ramp is hij doorlopend bezig met de herbouw van de school op een veiliger plek. Met zijn eigen geld heeft hij een graafmachine gehuurd. „De fundering ligt er al”, zegt hij glunderend.
