Woensdagavond zes uur. Een hockeystick zorgt voor een flinke klap op de knie van onze oudste dochter Britt die in september 11 jaar wordt. Na de klap tijdens de training viel ze ook nog net met haar knie op de grasmat. En zie, een sportblessure zit in een klein hoekje. Staan en lopen ging niet, reden om het advies van de trainer op te volgen en de huisartsenpost in Heerlen te bellen. De vriendelijke assistente toonde zich oprecht bezorgd en liet weten dat we direct naar de huisartsenpost konden komen, zodat een huisarts de knie kon ‘beoordelen’.

Bij aankomst vroeg de portier of hij kon assisteren of een rolstoel moest halen. Na enkele ogenblikken waren we aan de beurt en de huisarts vond het raadzaam om op de EHBO-afdeling van het ziekenhuis, tegenwoordig spoedeisende hulp (SEH) genaamd, in Heerlen een foto te laten maken.

Nadat we ons gemeld hadden bij de vriendelijke en rustige mevrouw van de SEH veranderde de situatie. Er kwamen plots 3 ambulances ‘binnengereden’ en de wachtkamer stroomde vol met andere patiënten. Begrip was ver te zoeken. Iedereen ‘wilde voor’ en de SEH-medewerkers moesten heel wat verwensingen ontvangen.

Britt en ik keken elkaar vreemd aan. „Waarom zijn die mensen niet blij dat ze geholpen worden”, vroeg ze terwijl ze met haar pijnlijke knie in de rolstoel zat. Ze liet weten dat andere mensen rustig eerder geholpen mochten worden, wij konden met de knie gerust wachten. Toen wij vervolgens ook nog eerder geholpen werden omdat de foto door een laborant wordt gemaakt en niet door een arts, was het begrip bij andere SEH-bezoekers ver te zoeken, hetgeen zij ook verbaal aan de medewerkers lieten weten. Helemaal bijzonder was de actie van een mevrouw die vooral de SEH-medewerkers met haar smartphone fotografeerde ‘als bewijs van hun onvermogen om snel te helpen’ . Door tussenkomst van een beveiligingsmedewerker (hoe triest dat die daar nodig zijn!) zijn de foto’s van haar telefoon verwijderd.

Goed, het was druk. Onze avond was ook voorbij. Nou en? Uiteindelijk konden we om 22.00 uur naar huis. Geen breuk, een flinke kneuzing, rusten en volgende week op controle. Het zij zo.

De blik van mijn dochter waarom mensen niet blij zijn dat er een EHBO is en dat die mensen er juist zijn om anderen te helpen, houdt me nog steeds bezig. Waarom agressie tegen deze hulpverleners die 24x7 uur voor anderen klaar staan? Ik snap het niet.

Na een avondje SEH heb ik nog meer respect en waardering voor deze hulpverleners. Ooit zei een bestuurder: ze moeten „met hun poten” van onze hulpverleners afblijven. Zeer ondiplomatiek, maar zo is het maar net. Ook verbaal geweld kan echt niet.

Hopelijk ‘behaagt het onze majesteit’ om de volgende Koningsdag alle hulpverleners bij wijze van symbool een groot lintje te geven. En als dat niet gebeurt, hoop ik dat deze blog een kleine bijdrage levert aan meer respect en dankbaarheid voor de inzet van hulpverleners.

De auteur is Statenlid namens het CDA in de provincie Limburg.