Ik ben weer terug in mijn onveilige thuisland en schik mij in mijn omstandigheden. Ik weet dat niets bij geval geschiedt en onderwerp me aan Gods wil. We moeten immers door veel verdrukkingen ingaan in het Koninkrijk Gods. En allen die godzalig willen leven in Christus Jezus zullen vervolgd worden. Het gaat tenslotte niet om comfort in dit leven. Maar om het belijden van Zijn Naam. Om trouw te zijn tot in de dood. Want dan zullen we de kroon des levens ontvangen. Ik hoef u niks te zeggen. U hebt veel meer gelegenheid en vrijheid voor Bijbelstudie dan ik.

Het was een bittere pil toen ons gezin, na een hachelijke overtocht over de Middellandse Zee en een behouden aankomst op Lampadusa, weer teruggestuurd werd. Mijn land zou veilig genoeg zijn. Terwijl mij het leven al vele jaren zuur gemaakt wordt en onder het huidige regime geen cent waard is. In Europa zou geen plaats en geld zijn om mij een menswaardig bestaan te geven. Terwijl nergens de welvaart groter is dan hier.

Mijn geld en goede naam heb ik volledig verspeeld. Mijn kinderen zijn kansloos in de samenleving waartoe ze moeten behoren en hun leven niet zeker. Het zal ervan komen dat we, voortdurend van huis en haard verdreven, een leven leiden als van een opgejaagd dier. God zal er Zijn bedoeling mee hebben. Als Hij wil dat wij op deze manier van Hem getuigen, dan is het goed. Gelukkig zijn er momenten dat ik het alles in Zijn hand mag overgeven.

IK

Bewust had ik gekozen voor Nederland als eindbestemming. Niet omdat daar veel christenen wonen, maar omdat Nederland in het verleden steeds een schuilplaats bood aan allen die op de vlucht waren. Dat zal met de geschiedenis te maken hebben. De oorlog met Spanje was immers een strijd om vrijheid van godsdienst en geweten. Wie zal beter begrijpen dan een Nederlander, zo dacht ik, wat het betekent om te leven in een land waar deze vrijheid wordt gemist? Helaas bleek dat onjuist. Ik meende dat men er nog leefde bij de gratie van de God van het verleden. Inmiddels weet ik dat de macht berust bij de moderne mammon. In mijn cultuur staat weliswaar de meedogenloze IS centraal, in het Westen is dat het gewetenloze ”IK”.

Natuurlijk neem ik u niets kwalijk. U lijdt immers aan deze afgod. Weliswaar wordt u niet vervolgd, maar u loopt wel dagelijks aan tegen verwijten over uw ”anders zijn”. U leeft in de welvaart, maar maakt daar slechts beperkt gebruik van. Uw wandel is immers in de hemel. U gebruikt uw vrijheid maximaal om God en Zijn beelddragers te dienen. Helaas is het u niet gelukt een menswaardig beleid te realiseren voor de opvang van verdrukte medechristenen uit andere landen. U zult daar ongetwijfeld verdriet van hebben en voortdurend bidden voor de vervolgde Kerk.

Misschien is uw situatie wel moeilijker dan die van mij. Het valt niet mee om staande te blijven in uw samenleving. Om zicht te houden op wat er werkelijk toe doet. Om het gebed gaande te houden over de komst van het Koninkrijk. Daarom achtte God het voor mij wellicht beter om hier te blijven. Hier heb ik immers niets 
te verliezen. Mijn enige bezit, het leven, ligt in Zijn Hand. Wel iets te winnen: zielen voor Zijn Koninkrijk, door Gods genade, door middel van het getuigenis van Zijn Naam.

Het is mijn dagelijks gebed of God u terzijde wil staan in Uw ‘verdrukking’. En of Hij door Zijn Geest Europa opnieuw wil innemen. Opdat Koning Jezus daar zal heersen, in en buiten de kerk.

Ik eindig met de vraag aan uw voorgangers om de komende weken een preek houden over Hebreeën 13:2. Inclusief de kanttekeningen bij de Statenvertaling. Niet vergeten! Het gaat hier om de kern van het christen-zijn.

Uw liefhebbende broeder uit Afrika