De partij die het kabinet de afgelopen jaren op cruciale momenten van gedoogsteun voorzag, wil boter bij de vis nu opnieuw is gebleken hoe betreurenswaardig de positie van eenverdieners geworden is, na ruim een decennium aan kabinetsbeleid waarin het streven om vrouwen tot meer arbeid te bewegen uitgroeide tot een obsessie. Of die arbeid überhaupt nog geld oplevert voor de staatskas, lijkt er niet meer toe te doen. Het overheidsbeleid is bij voorbaat geslaagd zolang dit maar meer betaalde participatie (in Den Haag synoniem voor emancipatie) oplevert.

Nadat vorig jaar al de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid en meer recent het Nibud erop wezen dat als gevolg van dat beleid kostwinners belastingtechnisch de keel meer en meer wordt dichtgeknepen, kwam ook het Centraal Planbureau (CPB) zondag met een in dit opzicht opmerkelijke analyse. Daarin bleek de belastingdruk voor kostwinners niet alleen binnen Nederland relatief hoog te zijn, maar ook dat in internationaal opzicht de Nederlandse eenverdiener niet te benijden is. Van iedere euro die hij extra verdient, mag hij 58 cent direct inleveren bij de overheid: fors meer dan elders in de eurozone. Wie dacht dat het 52 procentstarief voor veelverdieners de top was in de belastingpiramide, zat er dus naast.

Nu moet er ook weer niet direct te veel van het CPB worden verwacht. In dezelfde analyse waarin de belastingdruk voor eenverdieners „relatief hoog” wordt genoemd, stelt het namelijk voor om het fiscale beleid nóg meer te richten op moeders met jonge kinderen, om zo de arbeidsparticipatie te vergroten. Dat dit de positie voor kostwinners verder verslechtert, lijkt geen issue. Iets wat in Den Haag helaas voor het gros van de partijen lijkt te gelden.

Desalniettemin heeft het kabinet eind 2013 richting de SGP toegezegd de koopkracht van eenverdieners een impuls te geven. Vorig jaar na Prinsjesdag is dit nog eens met zoveel woorden door premier Rutte herhaald. De voorlopige conclusie is dat we nog niets hebben gezien en dat het vehikel dat de impuls moest opleveren (de huishoudentoeslag) is afgeschoten.

Hoewel ingewijden stellen dat het kabinet zijn belofte nog altijd gestand wil doen, begint de tijd te dringen nu de vraag steeds nadrukkelijk prangt hoelang dit kabinet nog op het pluche zal zitten. Als het valt, dan zijn eerdere toezeggingen in één klap waardeloos. Dan is het: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

In dat licht is het niet meer dan logisch dat de SGP het kabinet nu toch écht aan zijn belofte herinnert. Het nieuwe belastingstelsel waar het kabinet aan werkt, vormt een uitgelezen mogelijkheid om dat stelsel niet alleen een stuk eenvoudiger, maar ook een stuk eerlijker te maken. Waar een wil is, is een weg.