JA

Mohammed sloot in 628 voor tien jaar een wapenstilstand met de inwoners van Mekka. Toen hij zich twee jaar later sterk genoeg achtte, veroverde hij echter alsnog de stad. Zijn doelstelling om te heersen over Mekka bleek onveranderd. En vandaag de dag verdedigen islamitische rechtsgeleerden in Europa wel dat moslims hier gehoorzaam moeten zijn aan de wetgeving op de rente, maar dat wanneer de islam heersend zal zijn, alsnog de islamitische wetgeving moet worden ingevoerd.

Loyaliteit aan onze westerse samenleving betekent kennelijk niet automatisch dat de langetermijndoelstelling om de islam te vestigen, is opgegeven. En dan is er nog het beginsel van Taqqiyya. In soera 16:106 en 3:28 krijgen moslims de opdracht zich niet met ongelovigen te verbinden, tenzij ongelovigen vrees voor hen koesteren. In nood mogen ze hun diepste overtuiging met betrekking tot hun islamitisch geloof verbergen, zolang ze in hun hart maar moslim blijven.

Dat is dan ook voor velen reden genoeg om de Rotterdamse burgervader Aboutaleb, die een pleidooi voert voor een vrije democratische samenleving en ruimte voor kritiek op de islam, niet te vertrouwen. Volgens veel moslims veinst hij, om heimelijk de zaak van de islam in Europa verder te helpen.

NEE

De vraag is waarom moslims meer gewantrouwd moeten worden dan andere mensen. In de Bijbel komen we geen beginsel van Taqqiyya tegen. Het Nieuwe Testament vraagt van christenen juist de bereidheid om te lijden omwille van de naam van Jezus.

Wel is er in de kerkgeschiedenis gestreden over de vraag of mensen die om lijfsbehoud hun geloof verloochenden, na berouw weer welkom zijn in de kerk. Jezus kan op geen enkele manier een verborgen agenda worden verweten, laat staan dat Hij ooit opgeroepen heeft tot het met geweld opleggen van het christelijke geloof.

Wel is duidelijk dat christenen evenals moslims geloven dat God hen roept om alle mensen op aarde te bewegen tot onderwerping aan God. De vraag is of moslims en christenen om die reden minder te vertrouwen zijn dan anderen. Je zou omgekeerd juist kunnen stellen dat het vooral voor christenen, maar ook voor moslims, moeilijker is om een verborgen agenda te hebben. Iedereen kan de bronnen van het geloof immers raadplegen en de geschiedenis van allerlei stromingen napluizen. Salafisten verbergen hun idealen bepaald niet.

Mijn ervaring is dat wanneer ik in moskeeën doorvraag, ook zeer gematigde moslims niet ontkennen dat de islamitische traditie waarvoor ze zich inspannen de doodstraf stelt op afvalligheid.

Wie de moeite neemt de ander te leren kennen, kan achter de waarheid komen, ook al wordt die misschien niet rondgebazuind. Die transparantie ontbreekt bij veel seculiere mensen in onze samenleving. Ze zeggen niet tot een levensbeschouwelijke traditie te horen die hun mening aan anderen wil opleggen. Ondertussen claimen ze wel algemeen geldende waarheden aan te hangen die ieder mens bijvoorbaat moet aanvaarden. Zo wordt op een niet-transparante manier wel degelijk geprobeerd anderen ertoe te bewegen de seculiere westerse leefwijze over te nemen.

DUS

Christenen moeten leven met een realistisch in plaats van een idealistisch mensbeeld. Ons vertrouwen kunnen we alleen op God stellen. De geschiedenis leert ons tot welk kwaad religieuze én niet-religieuze mensen en regimes in staat zijn. De hoofdstroom van de islam koestert het ideaal van de islamitische staat, met ernstige inperkingen voor anderen. Dat kunnen we niet negeren. Maar christenen moeten zich geen gevangene laten maken van deze angst. Anders dragen we bij aan een negatieve spiraal in de samenleving.

Christenmigranten vertellen me herhaaldelijk dat mensen op straat het laatste jaar anders naar hen kijken. Ze gaan, zonder de moeite te nemen om te ontdekken wie ze zijn, af op hun uiterlijk en zien een potentiële moslimterrorist. Een bewuste christelijke keuze mag echter zijn dat we vanuit het verbond met God vertrouwen bieden aan mensen. Omdat God aan het begin staat van Zijn schepping, mogen we erop vertrouwen dat waar we iets van Gods goedheid delen, dat een snaar zal raken in het hart van anderen.

En biddend om het werk van de Heilige Geest mogen we geloven dat zo’n ontmoeting tot een omkeer kan leiden, om samen met de ander uit Gods genadeverbond te gaan leven. Dat geloof is geen naïviteit. Het vraagt wel verloochening en volharding.

Ds. C. W. Rentier is predikant-directeur Evangelie & Moslims