In tegenstelling tot de meeste bezoekers van huisgemeenten groeide Eric Postma (51) uit Twello met zo’n gemeente op. De kerkelijke situatie in Vorden, de plaats waar hij opgroeide, was voor zijn ouders reden om afscheid te nemen van de traditionele kerken. „Van huis uit waren ze gereformeerd, maar ze hebben allebei een bekering doorgemaakt, waardoor het geloof voor hen echt betekenis kreeg. Ze hebben zich toen aangesloten bij een huisgemeente in Lochem.”

Alle mannen mochten in de samenkomsten een woord spreken. Voor de vrouwen was dat niet weggelegd. Wel leverden ze een bijdrage aan het gebed. Kerkelijke hiërarchie vond vader Postma, docent aan de Hogere Landbouwschool in Deventer, in de Bijbel niet terug. „Het primaire doel van de samenkomst op zondag was het gezamenlijk aanbidden van God. Daar werd de eerste helft aan besteed, in de vorm van zang, gebed en de viering van het avondmaal. In het tweede deel van de dienst hadden de mannen de gelegenheid om iets door te geven vanuit de Bijbel. Je zou die gemeente denk ik het best kunnen vergelijken met een vergadering van gelovigen uit de begintijd.”

De huisgemeente in Lochem viel uiteen door verhuizing en overlijden van bezoekers, waarna vader Postma een nieuwe huisgemeente vormde. Een aantal christenen die hij door zijn werk ontmoette, onder wie buitenlandse studenten die tot geloof waren gekomen, sloten zich erbij aan. De huisgemeente kwam aanvankelijk samen in Vorden, later in Deventer. Na de verhuizing van het echtpaar Postma naar een vrijstaand huis in Twello, werd die woning de plaats van samenkomst.

School

Halverwege de jaren 90 telde de huisgemeente zo’n vijftig zielen, onder wie drie oudsten. Twee van hen waren bevestigd door de Indiase prediker Bakht Sing, de derde door een Engelse prediker. Door wat afsplitsingen, met name vanwege onenigheid over het leiderschap, daalde het aantal tot twaalf. De invulling van de samenkomsten bleef de jaren door gelijk, maar oudsten zijn er momenteel niet.

Het zoeken van een geschikte school voor zijn kinderen bracht Postma, in het dagelijks leven gegevensspecialist bij de Belastingdienst, in contact met christenen uit de gereformeerde gezindte. „De christelijke school in dit dorp maakt die naam in mijn ogen te weinig waar. In Teuge bleek een reformatorische school te zijn. Ze hebben ons geaccepteerd, onder voorwaarde dat we onze standpunten niet actief zouden uitdragen. Dat respecteerden we.”

Inmiddels heeft hij meer met de reformatorische dan met de evangelische wereld. „Sommige evangelische christenen wekken de indruk dat ze God in hun broekzak hebben. Vooral de eerbied voor God en het bevindelijke bij reformatorische christenen spreken me aan. Waar ik minder mee heb, is de ultrabevindelijkheid die een drempel opwerpt om tot God te komen.”

Hoewel een huisgemeente voor Postma geen heilig begrip is, zou hij in een traditionele kerk niet kunnen aarden. „Dat zit hem vooral in het georganiseerde. Daarmee baken je je af van de rest van de gelovigen. Wij kennen geen officieel lidmaatschap, omdat we ons verbonden weten met heel het lichaam van Christus.

Wezenlijk voor een gemeente is voor mij ook wat Paulus zegt in de brief aan de gemeente van Korinthe: „Telkens als gij samenkomt, heeft ieder iets.” Het is niet gezond als één persoon het voor het zeggen heeft. Een strakke organisatie helpt misschien om het zaakje in stand te houden, maar dat is nog iets anders dan het leven erin houden.”

Loslopende schapen

In zijn theologisch denken weet de inwoner van Twello zich gevormd door de Amerikaanse predikant en schrijver Aiden Wilson Tozer (1897-1963) en de Engelse prediker Theodore Austin-Sparks (1888-1971). Om lectuur van Austin-Sparks te kunnen uitgeven, richtte de huisgemeente in Twello stichting De Gouden Kandelaar op.

Door avonden van Stichting Jij daar! in Wilp leerde Postma evangelist Arjan Baan van stichting Heart Cry kennen. „Vanaf die tijd hebben we contact gehouden. Er zijn in de reformatorische wereld nogal wat verontrusten, met name onder jongeren. Ze vinden in eigen kring onvoldoende wat ze zoeken. Daardoor ontstaan er op verschillende plekken in het land nieuwe huisgemeenten. Zelf ken ik mensen van dergelijke gemeenten in Ermelo en Hardinxveld. Ik merk dat ze nog zoeken naar de goede vorm.”

Laatst was hij met twee mensen van Heart Cry, een broeder van de eigen huisgemeente en iemand van een vergadering van gelovigen bijeen voor gebed. „Veel christenen in Nederland weten niet waar ze naartoe moeten. Wat vraagt God hierin van ons? We zijn er niet opuit om mensen uit de kerken te trekken, maar als ze zelf vertrekken, sta je voor de vraag wat te doen. We zijn bezorgd over de loslopende schapen.”

Over het perspectief voor de huisgemeente in Twello durft Postma geen grote uitspraken te doen. „In de toekomst kijken, kan ik niet. Ik hoop vooral dat er kwalitatieve groei zal zijn, waardoor we nog meer van God mogen ervaren en weerspiegelen. Groei in aantal zou ook mooi zijn, maar ik weet niet of ik die zozeer moet verwachten. Sommige mensen spreken over een opwekking in de laatste dagen, maar ik zie in de Bijbel vooral dat er dan grote afval zal zijn. Onze roeping is in de eindtijd het geloof te bewaren.”

Volgende week: huisgemeente Elim in Doorn.


serie
Terug naar de basis

Huisgemeenten in Nederland. Vandaag deel 2: huisgemeente Twello. De serie wordt afgesloten met een evaluatie door prof. dr. A. Baars.

Huisgemeente Twello

De huisgemeente te Twello, die eerst in Deventer samenkwam, ontstond in 1984. Initiatiefnemer was Albert Postma, docent aan de Hogere Landbouwschool in Deventer. De gemeente, die momenteel twaalf personen omvat, komt sinds kort samen in kapel Bethel in Posterenk, een gehucht nabij Twello. Reden voor de verhuizing van een huiskamer naar de minikapel waren klachten van buren over het zingen tijdens de zondagse samenkomst. Die duurt van 10.00 tot 12.00 uur. Daarna wordt er gezamenlijk koffie gedronken en gegeten. Op dinsdagavond komen de leden samen in een gebedsbijeenkomst. De huisgemeente overweegt binnenkort te starten met Bijbelstudie, op vrijdagavond.