Dat laatste mag ook wel. Terwijl op tal van plaatsen scholen dichtgaan of vanwege krimp moeten fuseren, krijgt deze scholengemeenschap een nieuwe vestigings­plaats. Dat is een voorrecht, zeker als men beseft dat de eigen signatuur van deze school door velen toch als een onbegrijpelijke bijzonderheid wordt gezien.

Maar niet alleen onkerkelijken plaatsen soms vraagtekens bij een middelbare beroepsopleiding op reformatorische grondslag. Ook mensen die gerekend kunnen worden tot de directe achterban van de school doen dat. Moet je wel willen dat aankomende volwassenen nog binnen het min of meer beschermde milieu van een ”eigen” school worden opgeleid? Is het niet veel beter hen naar een openbare school te sturen, waar ze leren hun principes te verdedigen?

Mensen die deze vragen stellen, zouden die eens moeten voorleggen aan ouders die dat nu of in het verleden inderdaad hebben gedaan en hun kind met de dag zagen wegglijden naar volstrekt onchristelijk denken en leven. Juist ouders die dat hadden meegemaakt, spanden zich destijds in om eigen scholen op te richten. Te vaak wordt vanuit een optimistisch mensbeeld gedacht: Onze kinderen kunnen dat wel aan. Of men zou deze kwestie eens moeten bespreken met christelijke ouders uit andere landen die het onderwijs zoals dat in Nederland is georganiseerd niet hebben. Zij zouden zo graag eigen scholen hebben. De kritische benadering zoals die binnen reformatorische kring in ons land groeit, zien zij als teken van grote ondankbaarheid.

Het aspect van weerbaarheid verdient zeker aandacht. Maar daar is de laatste tien jaar ook veel meer oog voor gekomen. Bijna elke reformatorische school voor voortgezet of voor middelbaar beroepsonderwijs kent daarom een programma van begeleide confron­tatie.

Is er dan geen kritiek mogelijk op orthodox-christelijke scholen? Ja. Zijn de bezwaren dan helemaal uit de lucht gegrepen? Zeker niet. Er zijn vast dingen die beter kunnen. Maar dat valt alleen te realiseren als alle ouders hun schouders onder dit onderwijs zetten. Alleen dan kan men de wellicht noodzakelijke verandering of verbetering bereiken.

Dat geldt ook voor die ouders die soms vragen hebben bij de identiteit van een school. Wanneer daar zorgen over bestaan (en dat kan), is het gemakkelijk om te vertrekken. Daarmee laat men de school aan zijn lot over. Terwijl het veel nuttiger is om aan te kloppen bij de leiding en in gesprek te gaan.

Dat is men ook verplicht. Niet alleen tegenover de eigen kinderen, maar ook tegenover de kring en –niet te vergten– het voorgeslacht dat zich inspande om de scholen op te richten. Wanneer de overheid eigen scholen wil erkennen, is het aan de ouders en de kring om zich tot het uiterste in te spannen om eigen onderwijs gestalte te geven.