„En hen latende, ging Hij wederom heen en bad ten derde male, zeggende dezelfde woorden.”

Behalve dat we in dit aanhoudend gebed nogmaals de blijken zien van Jezus’ zeer zware zielsangst en van Zijn ernst, ijver en allerheiligst geduld en onderwerping aan de wil Gods, hebben wij hier in de Heiland het allerheerlijkst voorbeeld van volharding in de gebeden en in de hoop. Hij volhardt zeer sterk: „Al doodde Mij de Heere, zo zal Ik op Hem hopen” (Job 13:15).

We zien dat Jezus opnieuw bad met dezelfde woorden. Daarin ziet we hoe niet de veelheid of het sieraad van woorden, maar de heilige begeerten tot God een oprecht gebed uitmaken. Want Jezus Zelf bad hier driemaal met dezelfde woorden en met weinige woorden. De veelvoudige herhaling van een hartelijk gebed kan God niet vervelen.

Want hoewel Hij een ijdel verhaal van woorden als ijdel verwerpt (Mattheüs 6:7), laat Hij Zich echter een ernstige herhaling van heilige begeerten en heilige woorden welgevallen.

Immers, bij wie dezelfde nood aanhoudt, waarom zou hij die niet voor God mogen uitdrukken met dezelfde woorden? En hoewel de verscheidenheid van woorden en uitdrukkingen in het gebed soms wel kan dienen om de koude mens wat te bewegen, zo ziet de Heere toch alleen het hart aan (1 Samuël 16:7). En Hij zoekt al zulke aanbidders, die Hem aanbidden in Geest en waarheid (Johannes 4:23, 24).

Meinardus Antonides, predikant te Onderwierum en Westerdijkshorn (”Schriftmatige verklaring”, 1753)