Gevaar om herkenbaar als Jood over straat te gaan. Bij elk bezoek aan een synagoge geconfronteerd worden met de permanente bewaking. Lijden onder antisemitische verwensingen op straat en op sociale media. Uitgescholden worden alleen omdat je een Joodse voornaam of achternaam hebt. Angst om een Joodse winkel, restaurant, museum of evenement te bezoeken vanwege de dreiging van een aanslag. Joodse ondernemers die daardoor hun omzetcijfers zien dalen.

Het zijn omstandigheden die de levenskwaliteit van Joden onder druk zetten. Onherroepelijk rijst de vraag: Wat voor toekomst hebben onze kinderen nog?

Beducht voor gevaar brengen we onze kinderen naar een Joodse school. We moeten een fortuin aan schoolgeld neertellen om de beveiliging te waarborgen. Synagogen en graven worden beklad met hakenkruisen, de ruiten van de opperrabbijn worden ingegooid en de Holocaust -waarin het grootste deel van je familie is vermoord- wordt gebagatelliseerd. Joodse ouderen worden voor een tweede keer geconfronteerd met een golf van haat en geweld. Weten dat je als Jood in Europa doelwit bent, alleen omdat je Joods bent, wat voor leven is dat nog?

Wegkijken

Politici spreken hun afkeuring uit, maar hebben het opkomende antisemitisme wel jarenlang laten doorsudderen, waardoor het zo kon escaleren. Symptomen uit voorbije jaren werden onvoldoende bestreden; leraren die geen les meer durfden te geven over de Holocaust, de islamitische buurtwerker Mehmet Sahin die moest onderduiken omdat hij durfde tegen te spreken dat Hitler een held zou zijn, demonstraties in Den Haag met antisemitische spandoeken en IS-vlaggen.

Dit politieke wegkijken is elders in Europa niet anders. De woorden van de Franse, Deense, Belgische en Nederlandse ministers dat zij niet willen dat de Joden emigreren, klinken daarom goedkoop zonder sterke maatregelen tegen de om zich heen grijpende Jodenhaat.

Ook de media zijn hieraan debet. Bijvoorbeeld wanneer er een verband wordt gelegd tussen het antisemitisme en het handelen van Israël. Israël verdedigt zich nota bene tegen dezelfde haat en geweld van moslimextremisme als waar de Joden in Europa onder moeten lijden.

Net als nog grotere aantallen moslims, jezidi’s en christenen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika trouwens.

Is het dan verwonderlijk dat emigratie onder Europese Joden het gesprek van de dag is?

In Frankrijk worden de Joden het zwaarst getroffen, na de moordaanslagen in Parijs (2006), Toulouse (2012) en nogmaals Parijs (januari 2015). Inmiddels hebben veel Joden de oproep van Netanyahu niet meer nodig. In 2012 vertrokken minder dan 2000 Joden naar Israël, in 2014 steeg dat aantal naar 6658. Dat is ruim 1 procent van de Franse Joden. Naar verwachting zullen in 2015 meer dan 10.000 Franse Joden naar Israël emigreren. Bovendien trekken veel Joden naar landen zoals Canada en de Verenigde Staten.

Bij dit tempo wonen er over twee generaties geen Joden meer in Frankrijk, waar nu nog de grootste Europese gemeenschap is gehuisvest met ruim een half miljoen Joden.

Gunstig

De oproep van Netanyahu is overigens geen verkiezingsstunt, zoals sommige commentatoren volkomen onzinnig beweren. Het is het standpunt van alle Israëlische regeringen geweest, van welke politieke kleur dan ook, dat alle Joden van harte welkom zijn in Israël – altijd.

De omstandigheden in Israël zijn momenteel gunstig. Het land staat er economisch sterk voor. Waar de economische groei in Europa al jaren achterblijft, heeft Israël al jaren een economische groei van 3 procent. De werkloosheid staat op het laagste niveau in veertig jaar, waar die van Europa juist op het hoogste peil in veertig jaar is gekomen.

Ja, ook in Israël loop je gevaar. En ja, ook door extremistische moslims. Maar daar word je als Jood niet gediscrimineerd en weet je dat je overheid alles doet om jou te beschermen.

Wat dat betreft zouden sommige Europeanen wel wat zelfonderzoek mogen doen hoe het zo ver heeft kunnen komen, in plaats van premier Netanyahu te vertellen dat zijn commentaar ongewenst is. Want zijn boodschap doet de Joden goed. Ook als je van het Israëlische aanbod (nog) geen gebruik wil maken, is het hartverwarmend om te horen dat er een maatschappij is waar je wel welkom bent en waar je niet beschimpt zult worden om je Joods-zijn.

En waar je, als de nood aan de man komt, als Jood meteen naartoe kunt gaan.

De auteur is bestuurslid van Likoed Nederland.