F. schoot afgelopen zomer in Alkmaar zijn twintigjarige broer door het hoofd toen die sliep. Hij deed dit naar eigen eigen zeggen op verzoek van zijn broer, die dood zou hebben gewild, omdat zijn vriendin eerder die dag bij hem was weggelopen en er geldproblemen waren.

Hoewel uit afscheidsbriefjes naar voren kwam dat de broer „de wens had niet langer te leven”, is de rechtbank er niet van overtuigd dat hij een absolute doodswens had. Zo had hij na een turbulente jeugd zijn leven net op orde. Hij had een vaste baan en een huis gekocht. Het was daarnaast niet de eerste keer dat zijn vriendin was weggelopen en bovendien hadden de twee na haar vertrek nog met elkaar gebeld en afgesproken voor de volgende dag.

Volgens F. had hij zijn broer ’s avonds echter gevraagd of hij „het zeker wist”. Die zou daarop „ja” hebben gezegd. Daarna werd er met geen woord meer over het plan gesproken. Ze keken samen een film, waarna F. ging douchen en zijn broer naar bed ging. F. wachtte - volgens hem zoals afgesproken - tot zijn broer sliep en bracht hem vervolgens om het leven.

De rechtbank rekent het F. zwaar aan dat hij zijn broer niet op andere gedachten heeft proberen te brengen of hulp heeft ingeschakeld. Ook noemt de rechtbank het „zeer zorgelijk” dat hij achteraf geen spijt heeft. F. vindt dat hij zijn broer heeft geholpen zijn leven te beëindigen en niet dat hij hem van het leven heeft beroofd. Volgens de rechtbank blijft - hoewel hij een opdracht van zijn broer uitvoerde - sprake van moord.

In het vonnis zegt de rechtbank dat F. „langdurige behandeling en nazorg” nodig heeft. De celstraf blijft daarom beperkt tot de tijd die hij in voorarrest doorbracht. De tbs-maatregel is in eerste instantie voor twee jaar opgelegd, maar kan tot maximaal zeven jaar worden verlengd.