Onverwacht kwam het niet. Dat het niet goed zat tussen het kamerlid Lazrak en zijn partij was al langer duidelijk. Kennelijk kon de zaak niet meer gelijmd worden. Gisteravond is Lazrak uit de fractie gezet. Wellicht gaat hij als eenmansfractie verder.Lazrak beklaagde zich over het gedrag van zijn fractievoorzitter. Die zou hem geschoffeerd hebben. Omgekeerd verweet de SP-fractie hem dat hij op eigen houtje uit de parlementaire onderzoekscommissie inzake het integratiebeleid was gestapt.

Het conflict heeft echter ook duidelijk te maken met geld. Hoewel hij dat destijds toegezegd had, weigert Lazrak zijn salaris als kamerlid in de partijkas te storten, in ruil voor een magere uitkering van zijn partij. Dat is een regeling die al sinds jaar en dag in de SP geldt. Wie niet beloven wil zich daaraan te houden, wordt door de partij niet kandidaat gesteld.

Nu is het ook bij andere partijen normaal of in ieder geval gebruikelijk dat kamerleden en andere politieke functionarissen een royale bijdrage leveren aan de partijkas. Maar daar blijft het vrijwillig en zo hoort het ook.

Door het grote ledenverlies kampen veel partijen met financiële problemen. Bovendien zijn kamerleden en anderen aan hun zetel gekomen, mede dankzij de kostbare verkiezingscampagne die hun partij voor hen gevoerd heeft.

Bij de SP komt daar echter ook de nivelleringsgedachte bij. De partij is voor een aanzienlijke vermindering van inkomensverschillen. Daarom vindt zij dat zij het niet kan maken dat haar eigen vertegenwoordigers een inkomen verdienen dat ver boven het modale niveau uitstijgt. Ook een eventuele SP-minister zou van een modaal inkomen moeten leven.

In de loop der jaren heeft de SP zich ontwikkeld van een maoïstisch-communistische sekte tot een radicaal linkse partij. Radicaal, maar in het Nederlandse politieke spectrum niet abnormaal. Het zijn niet meer de revolutionairen van vroeger.

Maar op het punt van de financiële afdracht houdt de SP aan de oude lijn vast. Dat is goed voor haar imago bij de gewone man en draagt er bovendien toe bij dat de SP, anders dan de andere partijen, niet met geldgebrek te kampen heeft.

Een tijdlang stond de SP hier en daar bekend als allochtonenonvriendelijk. Althans, men koesterde niet van die hooggestemde idealen over de multiculturele samenleving zoals die bij de PvdA, D66 of GroenLinks opgeld deden. Marijnissen en de zijnen vertolkten daarmee de gevoelens van de gewone man, die in zijn oude volkswijk direct geconfronteerd werd met de instroom van allochtonen en de negatieve gevolgen daarvan.

Lazrak was de eerste allochtoon in de kamerfractie. Maar hij moest zich wel aanpassen. Ook hij werd geacht op zaterdag op de markt te folderen voor de partij en een belangrijk deel van zijn inkomen in de partijkas te storten. Kennelijk was hij toch onvoldoende geïntegreerd in de partijcultuur om daar enthousiast in mee te gaan.

Als Lazrak zijn kamerzetel houdt, is dat niet correct, al zal de SP zich daarbij neer moeten leggen. Het aantal Tweede-Kamerfracties stijgt dan tot tien. We hebben er echter wel eens meer gehad. In Rotterdam is het probleem van de versplintering thans veel groter.