Een verzameling brieven van haar is bijeengebracht onder de titel ”De zon tegemoet”. Hierin schrijft ze over haar bekering, roeping, voorbereidingstijd op het zendingswerk en het leven op de zendingspost.

Het is een pakkend en eerlijk boekje dat iets laat zien van hoe God een levensweg leidt. Grabe beschrijft haar leven op een boeiende en romantische wijze. De meeste brieven zijn gericht aan haar ouders, waardoor we de trouwe zorg van de zendelinge telkens zien terugkomen.

De schrijfster zelf heeft nooit van de publicatie van deze brieven geweten, wat eraan bijdraagt dat het boek een eerlijke weergave van haar leven is.

Op ongekunstelde wijze beschrijft Grabe hoe ze mocht weten dat de Heere haar leven van het begin tot het einde bestuurde. Ze was ervan overtuigd dat haar leven deel uitmaakte van een groter plan.

Het boekje is ook een tijdsdocument. De brieven zijn geschreven in de jaren twintig en de vroege jaren dertig. Sommige uitdrukkingen als ”neger” en ”heiden” waren toen politiek correct. Ook de manier waarop het zendings­genootschap met zijn medewerkers omging zou nu bij velen tegenzin opwekken.

Ook zien we de maatschappelijke aspecten van armoede en een primitieve levensstandaard naar voren komen. Het zendingsechtpaar moest een reis naar het binnenland maken en dat ging per karavaan op een muildierzadel, met veel bagage en een kinderbox. Als lezer proef je uit de brieven dat Else een bepaalde humor bezat en vaak in moeilijke omstandigheden tevredenheid uitstraalde.

Geroepen

Grabe ging niet de zending in omdat dat zo uitkwam, maar omdat ze zich als jong meisje al geroepen wist. Zij schrijft op een eenvoudige en duidelijke manier hoe de Heere haar geroepen en voorbereid heeft op het zendingswerk en het leven op de zendingspost. Van daaruit heeft zij met haar man een weeshuis opgericht. Samen hebben ze daar op liefdevolle wijze en met tedere toewijding veel weeskinderen ontvangen en verzorgd. Ook werden ze vaak bezocht door allerlei mensen van hogere en lagere komaf.

Om de post op te bouwen en te onderhouden hadden ze hulp nodig. Daarvoor stelde Herman Kes Dafaa Jammoo en nog twee andere mannen aan, die erg leergierig waren en ook veel interesse hadden in de Bijbel. Kes Dafaa Jammoo is een van belangrijke leidinggevenden geweest in het prille begin van de opbloei van de christelijke kerk in Ethiopië.

Italianen

Na de geboorte van haar tweede zoon werd Grabe ernstig ziek en moest het gezin het zendingsveld verlaten. Ze stierf op 32-jarige leeftijd, toen de zending van Ethiopië zich juist op een dieptepunt bevond. Ethiopië werd bezet door de Italianen onder leiding van Mussolini en alle zendelingen moesten het land verlaten. Een van hen werd zelfs vermoord. Het leek alsof het zendingswerk allemaal voor niets was geweest, maar de Heere werkt altijd door de onmogelijkheden heen en Zijn doel zal zegevieren.

Het kleine team waarvan de Grabes deel uitmaakten heeft later geleid tot het ontstaan van de Mekane-Yesus-Kerk (EECMY) in Ethiopië. Deze kerk telt op dit moment meer dan 3,5 miljoen leden.

In de brieven van Grabe staat het sterven aan zichzelf centraal. Ze schrijft aan haar man: „God lere ons door Jezus’ voorbeeld zachtmoedig te zijn en nederig van hart. God helpe ons blijmoedig te wandelen naar het eeuwige doel!” Met blijmoedigheid en het wegcijferen van zichzelf heeft zij haar missie volbracht. Daarbij wordt de lezer in dit boekje geconfronteerd met de vraag wat nu uiteindelijk het doel van zijn leven is.

Boekgegevens

De zon tegemoet, Else Grabe-Peters; uitg. De Banier, Apeldoorn, 2014; ISBN 978 90 3361 636 5; 184 blz.; € 14,95.