Het lijkt erop dat de twee bewindslieden niet van plan zijn om per 1 januari 2015 de topsalarissen van bestuurders in deze sectoren aan te passen aan de balkenendenorm. Dat is merkwaardig. Want hun collega Plasterk heeft zich de achterliggende tijd bijzonder ingespannen om de wet snel door het parlement te loodsen, zodat deze vanaf komende donderdag kon gaan gelden. Plasterk kreeg zowel in de Tweede als in de Eerste Kamer een meerderheid achter zich. En nu blijkt die gezwinde spoed van minister en parlementen voor niets te zijn geweest.

De spannende vraag is wat er precies achter dat getreuzel van Blok en Schippers schuilgaat. Is het inderdaad zo dat ze te druk zijn om aandacht te geven aan de uitvoering van de aangenomen wet? Er zijn in het achterliggende jaar inderdaad voor beide bewindslieden lastige kwesties geweest die veel van hun tijd opslokten. Maar de druk op de agenda kan nooit de werkelijke reden zijn. Het gaat er immers vooral om welke prioriteit een minister aan iets geeft.

Een argument dat bewindslieden ook nog weleens aanvoeren is dat ze forse salarissen moeten aanbieden willen ze talentvolle bestuurders op directieposten kunnen zetten. En daar zit best iets in. Iedereen weet het: kwaliteit kost geld. Maar niemand kan ontkennen dat een jaarinkomen van 178.000 euro –dat is de balkenendenorm- heel redelijk is voor een directiepost in de semipublieke sector. Zeker als daarbij wordt bedacht dat een functie in die branche minder risico’s heeft dan een directiefunctie bij bijvoorbeeld een commercieel bedrijf.

Zou het niet zo zijn dat de ministers Blok en Schippers, beiden behorend tot de VVD, als echte liberalen helemaal geen zin hebben om de salarissen van topbestuurders aan banden te leggen? Dat past niet in hun ideologische denkkader waarbij het principe van de vrije markt (ook op het gebied van inkomensafspraken) onaantastbaar is. Wanneer zij de wet van hun collega Plasterk (PvdA) uitvoeren, zullen Blok en Schippers ver over hun schaduw moeten heen stappen. En daar hebben ze helemaal geen zin in.

Intussen blijft de kwestie van de topinkomens slepen. Terwijl iedere verstandige burger wel aanvoelt dat het zeker niet onredelijk is dat ook mensen aan de top zich matigen. Terecht dat een parlementaire meerderheid regels wil.

Terecht ook dat de CU de vinger aan de pols houdt. Daar zijn goede redenen voor. In de eerste plaats mag van bewindslieden verwacht worden dat ze aangenomen wetten uitvoeren en daarbij niet talmen. Maar nog belangrijker is dat christenen weten dat er in de Bijbel geregeld wordt opgeroepen tot matigheid. Van orthodoxe, christelijke politici mag daarom worden verwacht dat ze voor dit principe staan en er zich voor inspannen de gedachte van matigheid te laten doorwerken in de samenleving.