Wat verandert er precies?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: De kern van de oude wet blijft ongewijzigd. Verzekeraars hoeven niet elke zorginstelling te contracteren. Ze mogen polissen uitbrengen waarin de keuzemogelijkheden zijn beperkt. Wie voor zo’n polis kiest, kan alleen nog rekenen op vergoeding van zorg van gecontracteerde zorginstellingen. Zorg van zorgverleners die niet zijn gecontracteerd, hoeft niet te worden vergoed. Dit geldt niet voor de zorg van de huisarts, logopedist, fysiotherapeut, ergotherapeut, verloskundige, kraamhulp, oefentherapeut en diëtist. Voor hen was en blijft de keuzevrijheid optimaal.

Dus eigenlijk verandert er niets?

Dat is te kort door de bocht. In de nieuwe wet komt onomwonden te staan dat een patiënt voor een second opinion altijd en met elke polis naar een andere arts kan. Ook komt er duidelijk in de wet te staan dat de toegang tot de spoedzorg en de zorg van academische ziekenhuizen, ongeacht de polis, altijd gewaarborgd moet zijn. De vrije toegang tot deze zorg was en bleef al gewaarborgd in diverse andere wetten of verdragen, maar dat neemt niet weg dat deze wijziging dat nog eens onderstreept.

Wat verandert er voor 
verzekeraars?

Het deze maand verschenen rapport ”De stem van verzekerden” van de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg (RVZ) stelt dat verzekeraars „eerlijke informatie” moeten geven over welke zorgaanbieders zijn gecontracteerd, op basis van welke criteria en welke betrokkenheid de patiënten en verzekerden bij het inkoopproces hebben gehad. Die handschoen neemt Schippers alsnog op, en niet zo’n beetje. Premier Rutte schreef donderdagavond namelijk aan de Kamer dat verzekerden die gebruik maken van niet-gecontracteerde zorg, maar vooraf onvoldoende op de hoogte waren gesteld van de voor hen geldende consequenties van het inkoopbeleid automatisch recht hebben op vergoeding. Kortom, de nieuwe wet stelt veel scherper dat de informatie van verzekeraars over de nieuwe polissen volledig en evenwichtig moet zijn.