Dat stellen het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) en het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) in de dinsdag verschenen Emancipatiemonitor.

Waar bij mannen door onder meer een hogere werkloosheid de arbeidsparticipatie daalde (van 81 naar 78 procent), bleef het aandeel werkende vrouwen sinds 2009 juist stabiel (op 64 procent).

De werkloosheid nam onder vrouwen relatief minder toe doordat mannen doorgaans in conjunctuurgevoeligere sectoren werken. Ook hebben vrouwen vaker dan mannen een vast contract.

Van de werkende Nederlanders is inmiddels zo’n 45 procent vrouw.

Vooral de gezondheidszorg is met acht op de tien werknemers „een echte vrouwensector”, constateren de onderzoekers. Dat geldt in iets mindere mate ook voor het onderwijs en de horeca.

De arbeidsdeelname bleef ook onder moeders met jonge kinderen op peil. Daarmee zet de trend door dat de zorg voor kinderen voor vrouwen steeds minder vaak een reden is om niet te willen of te kunnen werken. Evenals bij mannen zijn inmiddels ook onder vrouwen ziekte en arbeidsongeschiktheid de belangrijkste redenen om geen betaalde arbeid te verrichten. Vergeleken met tien jaar geleden is het aantal vrouwen dat stelt vanwege de zorg in het gezin niet willen te werken gehalveerd. Steeds meer vrouwen blijven ook evenveel uren werken na de geboorte van het eerste kind. Tussen 2011 en 2013 steeg dit aandeel van 54 naar 58 procent. Minder dan één op de tien vrouwen stopt geheel met werken na de geboorte van het eerste kind.

In Scandinavische landen is de arbeidsdeelname van vrouwen hoger dan in Nederland. Hier werkt bijna driekwart van de vrouwen in deeltijd. De gemiddelde arbeidsduur van vrouwen bleef de afgelopen jaren stabiel op 26,4 uur per week. Bij mannen was de arbeidsduur met 37,6 uur iets lager dan in 2011.

Van alle mannen hebben juist vaders met een partner de langste werkweek. Moeders met een partner werken daarentegen de minste uren. Onder vrouwen werken hoogopgeleiden het meeste in grotere banen.

Jonge kinderen

Van de vrouwen met een gezin zegt driekwart liever geen voltijdbaan te willen. Een meerderheid van de bevolking vindt een baan van twee of drie dagen ideaal voor vrouwen met jonge kinderen, en een baan van drie of vier dagen voor moeders met schoolgaande kinderen.

Voor vaders met jonge kinderen vindt 42 procent van de bevolking een baan van vier dagen ideaal en bijna een derde vindt dat van de voltijdbaan. Ook vindt ruim een vijfde van de vrouwen en 42 procent van de mannen een vrouw geschikter om kinderen op te voeden dan een man.

De onderzoekers constateren verder dat het gebruik van formele vormen van kinderopvang (kinderdagverblijf, buitenschoolse opvang of gastouders) sinds 2011 is afgenomen, ten gunste van de opvang van kinderen door familie of vrienden.

Slechts zo’n 30 procent van de Nederlanders staat positief tegenover kinderopvang in een kinderdagverblijf.

Hoewel vrouwen steeds vaker betaald werk verrichten, hechten zij minder dan mannen belang aan doorstroming naar hogere functies en een eigen inkomen.

Wel geven vrouwen even vaak als mannen aan veel plezier te hebben in hun werk, en hechten zij evenveel of zelfs meer belang aan betaald werk vanwege de zelfontplooiing, de contacten met collega’s en het maatschappelijk nut. Vrouwen onderhandelen minder dan mannen over hun salaris als ze een nieuwe baan krijgen en mannen vragen tussentijds ook vaker om een salarisverhoging.

Hoewel mannen gemiddeld genomen wat minder uren zijn gaan werken, is de bijdrage die zij leveren aan zorgtaken in de jaren 2005 tot 2011 niet toegenomen. Vrouwen nemen nog altijd het leeuwendeel van de taken in het huishouden en de zorg voor de kinderen op zich.

Volgens de onderzoekers is al met al alleen in de Scandinavische lidstaten, met Zweden voorop, de gelijkheid tussen mannen en vrouwen groter dan in Nederland.