Toch blijft de zaak-Hoes, als je er langer over nadenkt, verbazen. En dan gaat het er niet primair om dat iemand met de positie van burgemeester van een grote stad zo veel risico’s neemt. Ook dat is verbazingwekkend, maar blijkbaar werkt het met sommige mensen zo dat hoe hoger zij klimmen op de maatschappelijke ladder, hoe roekelozer zij zich gaan gedragen en hoe onkwetsbaarder zij zich wanen.

Nee, de meeste verbazing wekken twee andere zaken. De eerste is dat we in een samenleving leven die voorgeeft homoseksualiteit als volkomen gelijkwaardig te zien aan heteroseksualiteit. In een samenleving ook die predikt dat in intieme relaties tussen volwassenen leeftijdsverschillen geen rol spelen („Als je maar van elkaar houdt”). In een samenleving bovendien waarin niemand een ander mag veroordelen, of die nu in een vaste relatie leeft dan wel van de ene partner naar de andere hopt. Terwijl dan –hoe bestaat het– in diezelfde samenleving een burgemeester die al die dingen tezamen in praktijk brengt, zo zwaar onder vuur komt te liggen dat hij het veld moet ruimen.

Nou, zegt iemand, zo ligt het niet helemaal. Hoes had de betreffende jongeman toch ook in zijn werkagenda laten kijken? En hij had zich tegenover hem toch laatdunkend uitgelaten over de gemeenteraad? Is dat niet dé reden van zijn val? Hmm, heel overtuigend is dat niet. Deze punten lijken er met de haren bij gesleept om toch maar een zo redelijk mogelijke verklaring voor Hoes’ vertrek te geven.

Is het uiteindelijk toch niet zo dat de dubbele houding van onze samenleving (alles moet kunnen, maar in de praktijk kan helemaal niet alles), doorwerkte in de besluiteloosheid en halfslachtigheid van de Maastrichtse gemeenteraad? En dat die opstelling uiteindelijk tot het door Hoes zelf genomen besluit leidde om over een halfjaar, als zijn ambtstermijn verlengd zou worden, te vertrekken? Als dat de juiste analyse is, is een van de dingen die de affaire-Hoes laat zien de hypocrisie van onze samenleving ten aanzien de zogeheten vrije seksuele moraal.

Let wel, dat Hoes geen burgemeester meer kan zijn, valt vanuit de christelijke moraal prima te motiveren. Maar vanuit de hedendaagse seculiere zeden wringt en schuurt het en houdt elke redenering die dit toch wil betogen, iets moeizaams. Of moeten we het van de positieve kant bekijken en zeggen: dat partijen en burgers met deze kwestie verlegen zijn, toont aan dat er in de samenleving toch nog een basale morele intuïtie bestaat, een gevoel dat –haaks op de tijdgeest– zegt: dit kan niet, dit willen we niet, dit hoort niet?

Er is nog een tweede punt dat verbaast. Want hoe is het nu toch mogelijk dat we als maatschappij in feite kritiekloos lijken aan te sjokken achter een programma, PowNews, dat quasiverontwaardigd moppert: „Deze man moet opstappen, dit is een burgemeester onwaardig!”, terwijl diezelfde omroep allerlei fatsoensgrenzen continu overschrijdt? Waarom laten we ons iets gezeggen door een medium dat over Hoes zegt dat hij zich niet denigrerend mag uitlaten over de gemeenteraad, terwijl zijzelf voortdurend het wettelijk gezag sart en tart?

Ook hier zit een merkwaardig gebrek aan logica en consistentie, iets dubbels en dubbelhartigs.

Maar ook hier valt misschien een lichtpuntje te ontdekken, namelijk dat PowNed, zoals Nederland pas kon vernemen, stopt met de dagelijkse uitzending van PowNews. Zou de formule van platvloerse journalistiek, van verwarring scheppen en ontregelen met als enige doel het entertainen van de kijker, dan uiteindelijk toch zijn uitgewerkt, dan wel enigszins beginnen te vervelen?