Tientallen mensen zijn haar al komen gelukwensen sinds zaterdag bekend werd dat Yassin komende donderdag vrijkomt. Yassin profiteert van een gevangenenruil tussen Israël en de Libanese Hezbollah-beweging.

„Op deze dag heb ik zeventien jaar gewacht”, zegt de gesluierde vrouw van begin zestig, in de woonkamer van haar bescheiden appartementje op de eerste verdieping van een woonflat in de kuststad Rumaile. „Ik heb gewacht op de dag dat Anwar, het licht van mijn oog, wordt vrijgelaten uit de gevangenis.”

Yassin (35) werd in 1987 gevangengenomen nadat hij bij een aanval op Israëlische militairen in Zuid-Libanon gewond was geraakt. Een Israëlische rechtbank veroordeelde hem later tot dertig jaar gevangenisstraf.

Onder Duitse bemiddeling bereikten de Hezbollah en de Israëlische regering dit weekeinde een akkoord over een ruil van gevangenen en lichamen. Israël laat naar verwachting 400 Palestijnse, 23 Libanese en 12 andere Arabische gevangenen en een Duits Hezbollah-lid vrij. De Hezbollah draagt een ontvoerde Israëlische zakenman annex legerkolonel over en drie Israëlische soldaten. Of de drie soldaten, die in 2000 in handen van Hezbollah kwamen, nog leven is onduidelijk. Volgens Israël zijn de drie dood, maar de Hezbollah weigert dat te bevestigen.

Onder de Libanezen die donderdag worden vrijgelaten, zijn Abdel Karim Obeid en Mustafa Dirani, twee guerrillaleiders die Israël ontvoerde in respectievelijk 1989 en 1994. In het dorp waar Dirani vandaan komt, Qsarnaba, in de oostelijke Bekaa-vallei, hebben bewoners de straten versierd met gele Hezbollah-vlaggen en met posters van Hezbollah-leider sjeik Hassan Nazrallah en Dirani. Nationalistische muziek schalt uit grote luidsprekers.

Ali, de 19-jarige zoon van Dirani, betuigt in Beiroet zijn dank aan de Hezbollah, omdat die de hereniging van zijn familie heeft mogelijk gemaakt. „Al degenen die deze vier Israëlische soldaten hebben ontvoerd hartelijk bedankt. Zij stellen ons in staat onze gevangenen uit Israël terug te halen”, zegt Ali. „Het is een prachtig moment. Ik heb er geen woorden voor. Eindelijk zal ik mijn vader zien. Ik zal met hem praten, ik zal hem omhelzen.”

Dirani’s echtgenote, Zeinab, zegt dat ze de kinderen de afgelopen jaren steeds heeft herinnerd aan hun vader in de gevangenis, om te voorkomen dat ze hem zouden vergeten. „We hebben het gevoel dat Allah onze gebeden heeft verhoord en onze dromen in vervulling heeft laten gaan.”

Sajid, de oudste zoon van Obeid, kan zijn gevoelens over het vooruitzicht zijn vader weer te zien niet met woorden beschrijven. Hij zag zijn vader voor het laatst toen hij zes was. „Ik wacht af tot het zover is. Misschien kan ik me dan wel uitdrukken”, zegt hij.