„Een krachtig gebed van de rechtvaardige vermag veel. Elia was een mens van gelijke bewegingen als wij; en hij bad een gebed, dat het niet zou regenen; en het regende niet op de aarde in drie jaren en zes maanden. En hij bad wederom, en de hemel gaf regen, en de aarde bracht haar vrucht voort.”

„Kom”, zei Elia, „grijp nu die afgodendienaars die u zo verleid hebben, en slacht ze.” Het volk deed het, en de koning durfde niet één woord te spreken. Hij dacht wellicht: God zou mij ook zo kunnen verteren, zoals Hij dat daar met dat offer gedaan heeft. Als Elia gaat bidden bij dat dode kind van die weduwe te Sarepta, zegt hij: „Ach, Heere, waarom hebt u deze vrouw zo kwalijk gedaan? Zij heeft aan mij zo goed gedaan.” De Heere maakt daarop het kind levend.

Dat had de apostel Jakobus evengoed kunnen aanhalen als Elia’s gebedsleven, zoals vermeld. Maar nee, hij zegt het zo: „Elia bad een gebed, dat het niet zou regenen; en het regende niet op de aarde in drie jaren en zes maanden. En hij bad wederom, dat het regenen zou, en de hemel gaf regen, en de aarde bracht haar vrucht voort.” Wij lezen in heel de Bijbel niet dat dit gebed door Elia gedaan is. Het moet ons genoeg zijn dat Gods Geest het ons door de pen van de apostel Jakobus laat aantekenen.

B. Smijtegelt, predikant te Middelburg (”Een woord op zijn tijd”, 1761)