Sabrin Umar (35) is de wanhoop nabij als het gesprek plaatsvindt in het centrum van de Libanese hoofdstad Beiroet. Het is al meer dan twee maanden geleden dat ze voor het laatst iets van haar man heeft gehoord. Hij is soldaat in het Libanese leger en zijn militaire eenheid was gestationeerd in de Bekavallei, vlak bij de grens met Syrië. Op 2 augustus werd hij samen met 26 andere Libanese soldaten gekidnapt door de moslim­fundamentalistische beweging al-Nusra.

Drie van de gevangengenomen Libanese soldaten zijn inmiddels vermoord: twee zijn onthoofd, en één soldaat werd doodgeschoten. Gisterochtend heeft al-Nusra de naam bekendgemaakt van de eerstvolgende soldaat die zal worden onthoofd.

De bekendmaking van de nieuwe naam is het rechtstreekse gevolg van de hevige gevechten die de afgelopen dagen plaatshadden in Tripoli tussen al-Nusra en troepen van het Libanese regeringsleger. Bij de gevechten zouden ten minste 42 doden en 150 gewonden zijn gevallen. Vooral in het oude centrum van Tripoli, in het gebied rondom de Abdullah bin Masudmoskee, is zware strijd geleverd. Het gebied, dat bekendstond als de basis van al-Nusra, is gisteren ingenomen door het Libanese leger. In totaal zouden hierbij 11 soldaten, 23 strijders en ten minste 8 burgers om het leven zijn gekomen.

Volgens officiële bronnen zou het gaan om de zwaarste gevechten in Libanon sinds augustus. De situatie is illustratief voor de grote spanningen in Libanon ten gevolge van de opmars van Islamitische Staat (IS) en de burgeroorlog in Syrië. Libanon is sterk verdeeld over die oorlog; soennieten steunen de opstandelingen, terwijl sjiieten partij kiezen voor het regime van president Bashar al-Assad.

De spanningen bij Sabrin zijn van haar gezicht af te lezen. Ze wil maar één ding en dat is dat haar tweelingdochters van anderhalf jaar oud hun vader in levenden lijve terug zullen zien. „Greta en Grace vragen iedere dag wanneer papa thuiskomt. Ik vertel dat hij aan het werk is en dat het niet lang meer duurt voordat hij terugkeert. Ik bid God dat deze nachtmerrie nog voor het einde van deze maand voorbij zal zijn. Maar diep vanbinnen vraag ik me af of ik hem ooit nog terug zal zien.”

Inmiddels zijn drie van de gekidnapte Libanese collega-soldaten van Sabrins man onthoofd dan wel doodgeschoten door al-Nusra. Het nieuws werd de afgelopen weken bekend. Bij iedere moord werd een video naar buiten gebracht door al-Nusra, met daarop bewijs van de moord. Sabrin: „Telkens kregen we via sociale media het vreselijke nieuws te horen. De mannen van al-Nusra hadden met hun mobiele telefoon de onthoofdingen gefilmd en die aan ons doorgestuurd. Het was verschrikkelijk. Het hoofd van een van de collega’s van mijn man hadden ze los achter op zijn rug gelegd. Ik heb de onthoofdingsvideo gezien, maar nu wens ik dat ik nooit had gekeken.”

In een uiterste poging hun geliefden vrij te krijgen, heeft Sabrin samen met familieleden van de andere gekidnapte Libanese soldaten een tentenkamp opgeslagen in het centrum van de hoofdstad Beiroet, pal tegenover het presidentieel paleis. Bij iedere tent vloeien tranen. Overal hangen de foto’s van de mannen. Dat het iedere dag hun beurt kan zijn, weet iedereen, maar niemand zegt het hardop. De spanning is voelbaar.

Op het moment van het gesprek heeft Sabrin al 78 dagen gevast. „Ik weet niet of mijn man te eten krijgt, daarom kan ik zelf geen hap door mijn keel krijgen. Ik drink overdag alleen wat water. Na zonsondergang eet ik een paar kleine hapjes. Mijn gedachten gaan uit naar hem.”