Black heeft dit weekeinde ingestemd zijn mediaconcern Hollinger International voor 260 miljoen pond sterling (383 miljoen euro) voor het grootste deel over te dragen aan de publiciteitsschuwe tweeling David en Frederick Barclay. Daarmee geeft de 59-jarige voormalige Canadees de leiding op van een aantal van ’s werelds bekendste dagbladen, zoals The Daily Telegraph, The Jerusalem Post en de Chicago Sun-Times. „Het doet pijn afscheid te nemen. Maar ik wil deze mooie kranten niet langer laten lijden onder de huidige problemen en financiële onzekerheden.”

Hollinger International is onder Blacks leiding uitgegroeid tot een van de grootste uitgeversconcerns ter wereld. De krantenmagnaat zag zich genoodzaakt op te stappen na aantijgingen van de raad van commissarissen van het eigen concern over zelfverrijking en fraude. Black zei zijn handen vrij te willen hebben om deze beschuldigingen te weerleggen, evenals de eis aan hem en aan andere bestuurders om 200 miljoen dollar terug te betalen. Daarnaast is de Amerikaanse beurswaakhond SEC bezig de onderneming door te lichten.

Volgens zijn vijanden is het goed mogelijk dat Lord Black heeft gegraaid in de kas van zijn bedrijf. Hij moet zijn appartementen in New York, Palm Beach en Kensington (de chicste wijk van Londen), de grootse party’s en de kunstcollecties toch op de een of andere manier financieren. Bovendien heeft zijn echtgenote, columniste Barbara Amiel, een dure smaak en nooit genoeg sieraden, schoenen en jurkjes. Amiel wordt wat uiterlijk betreft wel vergeleken met filmdiva Gina Lollobrigida. Een bron in de naaste omgeving van de Blacks zei tegen de Canadese krant Globe and Mail dat het stel geld uitgeeft als water. „Hun levenswijze is ongekend buitensporig.”

Lord Black begon al als adolescent kranten te kopen. Binnen enkele decennia bezat hij 60 procent van de Canadese dagbladmarkt. Hij werd berucht wegens het snijden in redacties, maar ook bewonderd om het winstgevend maken van titels. In 1999 verdiende Hollinger International 2 miljard dollar. Black heeft inmiddels het merendeel van de Canadese bladen verkocht. Zijn imperium omvat echter nog altijd meer dan 200 titels.

Uit passie voor traditie en historie joeg hij een adellijke titel na. De Canadese autoriteiten werkten tegen. Black kreeg het echter voor elkaar toegelaten te worden tot het Britse Hogerhuis, volgens hem „de beste club van de wereld.” Hij gaf zijn Canadese nationaliteit op en werd in de adelstand verheven als Lord Black of Crossharbour, de naam van een metrostation bij het kantoor van The Daily Telegraph in Londen.

Black is niet alleen krantenuitgever, Lord en levensgenieter. Hij is ook afgestudeerd historicus en heeft verscheidene boeken op zijn naam staan, waaronder een portret van de Canadese premier Maurice Duplessis en een studie over Franklin Roosevelt. Black bewondert de Amerikaanse president, die hij ziet als redder van het kapitalisme ten tijde van de grote depressie in de jaren dertig.

Black staat ook bekend om zijn afwijkende meningen. Zo vindt hij dat Canada de 51e staat van de VS moet worden. Hij is fanatiek pro-Israël, een bewonderaar van Napoleon en heeft geen goed woord over voor de Canadese pers. „De Canadese media zijn onverantwoordelijk, narcistisch, bevooroordeeld en ongeschikt. Hun eigenaren zijn te angstig om enige ethische richting aan te geven.”

Mede door zijn uitgesproken opvattingen heeft Black veel vijanden gemaakt. Zo noemde hij de vorige Canadese premier, Jean Chrétien, die hem dwarszat met zijn zoektocht naar een adellijke titel, een onbeduidende boer zonder enige klasse. Volgens de Canadese mediaredacteur Larry Zolf nemen journalisten momenteel wraak door uiterst negatieve portretten te schrijven. „Jaloezie en nijd beheersen momenteel het beeld in de media. Lord en Lady Black gaan echter terugslaan. Dit is nog lang niet voorbij.”