2013: Alice Munro (Canada), om haar moderne korte verhalen, die zich concentreren op het beschrijven van „alledaagse, maar beslissende gebeurtenissen”.

2012: De Chinese schrijver Mo Yan (pseudoniem van Guan Moye, Chinees voor ‘spreek niet’). Hij kreeg de onderscheiding omdat hij „hallucinerend realisme” deed samensmelten met volksverhalen, geschiedenis en het heden.

2011: Dichter Tomas Tranströmer (Zweden) kreeg de onderscheiding omdat hij door zijn „gecondenseerde, doorschijnende beelden nieuwe toegang geeft tot de werkelijkheid”.

2010: Mario Vargas Llosa (Peru), voor „de manier waarop hij machtsstructuren in kaart brengt en zijn scherpzinnige beelden van het verzet, de opstandigheid en de nederlaag van het individu”.

2009: Herta Müller (Duitsland), voor haar vermogen „het landschap van de mensen zonder bezit” te beschrijven.

2008: J.M.G. Le Clézio (Frankrijk), volgens de jury „een schrijver van nieuwe vertrekpunten, poëtisch avontuur en sensuele extase, een verkenner van een menselijkheid voorbij en onder de heersende beschaving”.

2007: Doris Lessing (Groot-Brittannië), „die heldendichter van de vrouwelijke ervaring, die een verdeelde samenleving met scepticisme, vuur en visionaire kracht onder de loep heeft genomen”.

2006: Orhan Pamuk (Turkije), een schrijver „die in de zoektocht naar de melancholieke ziel van zijn geboortestad nieuwe symbolen voor de botsing en de verwevenheid van culturen heeft ontdekt”.

2005: Harold Pinter (Groot-Brittannië), „die in zijn theaterstukken de afgrond onder het dagelijkse gezeur blootlegt en die doordringt in de gesloten kamers van de onderdrukking”.