In zijn tijd werd Bruckner slechts door een handjevol bewonderaars begrepen. Toen de componist werkte aan het adagio uit de Zevende Symfonie, hoorde hij het nieuws over de dood van zijn grote voorbeeld Richard Wagner. Onmiddellijk besloot Bruckner het deel op te dragen aan Wagner. Deze symfonie zorgde voor de doorbraak van de componist, en tot op vandaag is het de meest uitgevoerde van Bruckners negen symfonieën.

Het Hongaarse orkest speelt accuraat en is fraai van klank. Toch kan de opname me niet helemaal bekoren. De tempokeuzes zijn niet altijd gelukkig gekozen. Het laatste deel is aan­geduid als „Bewegt, doch nicht schnell”, maar de opening gedraagt zich als een soort schubertiaans presto. Ook het adagio kent een wel heel hoog tempo, waardoor het harmonisch begrip van de luisteraar soms danig op de proef wordt gesteld. De tempi lijken ook voor het orkest onhoudbaar, waarna ze in het vervolg van de delen behoorlijk onverwacht worden teruggeschroefd.

Hoewel er weinig mis is met de klankkleur van het orkest, imponeert de kopersectie nooit, terwijl de excellerende kopersectie nu juist bij het bouwwerk van Bruckner onmisbaar is. De vioolsectie speelt in de soms ingewikkelde passages technisch verzorgd, maar mist diepgang en passie in de klank.

Bruckner – Symphony no. 7 – Budapest Festival Orchestra – Ivan Fischer; Channel Classics (CCS SA 33714); € 17,-; www.channelclassics.com