Vanuit Turkije kijken batterijen aan journalisten maar ook Turkse militairen naar het strijdgewoel in de grensplaats Kobani. Het geluid van geweervuur is te horen, afgewisseld door zware explosies. Af en toe is er een glimp op te vangen van een gevechtsvliegtuig van de coalitie tegen IS. De Amerikanen werpen bommen af op IS-tanks, pantserwagens en stellingen, maar daar blijft de internationale bemoeienis verder bij.

Vooral de inactieve houding van de regionale supermacht Turkije wekt wrevel. Hooggeplaatste functionarissen in Washington zijn boos. „Er is toenemende bezorgdheid over het getreuzel van Turkije om een slachting te voorkomen minder dan anderhalve kilometer van de grens. Na alle krachttermen over de Syrische humanitaire catastrofe verzinnen ze nu redenen om niet op te hoeven treden om nog een catastrofe te voorkomen. Dit is niet hoe een NAVO-bondgenoot zich gedraagt als de hel zich opent op een steenworp afstand van de grens” , citeerde de krant New York Times een hoge functionaris.

President Recep Tayyip Erdogan van Turkije houdt voet bij stuk. Hij wil een no-flyzone en een bufferzone in het noorden van Syrië om vluchtelingen op te vangen en meer wapens voor islamitische opstandelingen in hun strijd tegen president Bashar al-Assad van Syrië. Anders gebeurt er niets. Bovendien stelt hij eisen aan de Koerden. Ze moeten zich aansluiten bij de strijd tegen Assad en hun claims op gebieden in Syrië en Turkije laten varen. Erdogan wil niet dat de Koerdische Arbeiderspartij PKK, waarmee Turkije het al decennialang aan de stok heeft, zich kan nestelen in een autonoom Koerdisch gebied over de grens met Syrië.

Ankara houdt de grenzen dus dicht, wapenleveranties worden tegengehouden, terwijl Koerden in Kobani vooral daar om verlegen zitten. „We willen geen hulpgoederen, we willen wapens”, vatte een Koerdische commandant de situatie samen. Erdogan kreeg woensdag een steuntje in de rug uit Parijs. President François Hollande ziet wel iets in de bufferzones.